Lezersrecensie
Realistisch beeld Jamaica
Het verhaal;
Begin december 1976. Jamaica verkeert in een bijna uitzichtloze situatie. Instabiele politiek, twee partijen die strijden om de macht, Peoples National Party (PNP) en Jamaica Labour Party (JLP), de criminele bendes The Eight Lanes en Copenhagen City die geaffilieerd zijn aan deze twee politieke partijen en vanuit de getto’s het dagelijks leven met hun moorden en misdaden enorm ontregelen, de CIA die probeert om invloed uit te oefenen op de aanstaande verkiezingen. Om nader tot elkaar te komen wordt er het Smile Jamaica concert georganiseerd. Aan de vooravond van het concert wordt er een aanslag gepleegd op Bob Marley, initiator van het concert, opgegroeid in Copenhagen City, maar verweten wordt banden te hebben met de PNP de oppositie van JLP en dat gesteund wordt door de vijandelijke bende The Eight Lanes. Op miraculeuze wijze overleven hij, zijn vrouw en manager een aanslag van 56 kogels. Aan de hand van de perspectieven van meerdere personen wordt in vijf delen het verhaal verteld wat geleid heeft tot de aanslag en de gevolgen ervan die heeft gehad op de Jamaicaanse politiek, het rauwe leven in de getto’s, de invloed van de CIA, de opkomst van de Colombiaanse drugshandel.
Beredenering;
Ik heb het boek als recensieboek gekregen voor DPB. Ik wilde het graag lezen en recenseren, omdat de samenvatting op de achterflap mij aantrok. Historische fictie is namelijk naast thrillers mijn favoriete genre. Hier kwamen beide genres eigenlijk min of meer bij elkaar. Veel historie, en het thrilleraspect zit hem in de moordaanslag en het gettoleven, wat eigenlijk niets meer of minder is dan leven in een gang.
Het boek;
Het boek bestaat uit vijf delen. Deze delen zijn Original Rockers 2 december 1976, Ambush in the Night 3 december 1976 , Shadow Dancing 15 februari 1979, White Lines/Kids in America 14 augustus 1985 en Sound boy Killing 22 maart 1991. Diverse personen vertellen hun verhaal van die dag en samen vormen zij een aansluitende geschiedenis. De belangrijkste personen zijn Papa Lo, hoofd van Copenhagen City, gang geaffilieerd aan de politieke partij JLP (Jamaica Labour Party). Josey Wales, zijn head-enforcer. BamBam en Demus twee bendeleden van Copenhagen City. Nina Burgess, een werkloze vrouw die een nacht met Bob Marley heeft doorgebracht. Alex Pierce, journalist bij het muziekblad Rolling Stone. Barry DiFlorio, CIA-chef Jamaica. Sir Arthur Jennings, overleden politicus Jamaica.
Het boek begint met een hoofdstuk verteld vanuit Sir Arthur Jennings. Als een soort voorwoord op het eigenlijke verhaal. Dit hoofstuk heb ik meerdere keren moeten lezen, omdat de zinnen en de samenhang wat mij betreft erg filosofisch aandeden. Het begint als volgt “Luister. Dode mensen praten maar door. Misschien omdat dood niet dood is, maar gewoon nablijven op school. Je weet waar je vandaan komt, en daar blijf je altijd vandaan komen. Je weet waar je heen gaat, maar het is of je er nooit aankomt, en je bent alleen maar dood. Dood. Dat klinkt als een einde, maar je hoort niet dat het een werkwoord is. Je komt mensen tegen die langer dood zijn dan jij, ze lopen maar door, nergens naartoe en je hoort ze brullen en sissen want we zijn allemaal geesten of we denken dat we geesten zijn maar we zijn allemaal alleen maar dood. Geesten die andere geesten binnenglijden”.
Hierna begint het verhaal. De hoofstukken zijn van wisselende lengte. De persoon vanuit wie het verteld wordt, is tevens de titel van het hoofdstuk. Het taalgebruik is aangepast aan het personage dat verteld. Zo spreken de gangleden BamBam en Demus echt straattaal met veel gevloek, Jamaciaanse uitdrukkingen en grammaticaal onjuiste zinnen, terwijl Alex Pierce en Barry Diflorio weer typisch Amerikaans Engels spreken. Alleen in het laatste deel, Sound Boy Killing 22 maart 1991 hebben de hoofdstukken geen titels meer. Deze hoofdstukken zijn dialogen tussen een aantal hoofdpersonen. Door deze opzet krijg je een heel gevarieerde kijk op het leven in Jamaica en de Jamaicanen gedurende de vijftien jaren dat het boek bestrijkt. Toch leest het ook minder vloeiend. Constant omschakelen van grammaticaal correct taalgebruik, naar straattaal met veel grammaticale fouten haalde voor mij de vaart uit het lezen. Wel wordt het hierdoor levensecht. De personages kwamen tot leven, kropen in sommige gevallen, zoals bij Josey Wales, onder mijn huid. De complexiteit van de Jamaicaanse geschiedenis wordt hierdoor op een mooie manier in beeld gebracht. De verhaallijn komt bij elkaar, vloeit in een, intrigeert. Ik wilde weten wat de vertellende persoon voor een rol speelde in het geheel, bij de aanslag, wat er van hen terecht kwam. De uiteindelijke ontknoping vond ik erg passend. De persoonlijke geschiedenis van de laatst vertellende persoon weerspiegelt mooi de ontwikkeling die Jamaica gedurende deze jaren heeft doorgemaakt.
Mijn oordeel;
Ik heb voor mijn doen lang lopen dubben over het aantal sterren dat ik dit boek wilde gaan geven. Aan de ene kant voldeed het boek niet aan mijn verwachting. Ik had verwacht meer over Bob Marley te weten te komen, maar hij is de op de achtergrond aanwezige persoon. Aan de andere kant boeide het boek door de vele gezichtspunten. Heel goed vond ik het dat de personages levensecht werden neergezet, inclusief het bijbehorende taalgebruik, maar dat ergerde mij weer bij het lezen, omdat de grammaticale fouten in het straattaalgebruik er voor zorgde dat ik constant moest overschakelen. Er komen heel veel personages voor in het verhaal. Gelukkig zat er voorin het boek een lijst met personages, want zonder lijst was ik misschien de draad van het verhaal kwijtgeraakt. Nadeel ervan was dat zeker in het begin ik veelvuldig terug moest naar de personageslijst wat niet bevorderlijk was voor het leestempo. Er stonden prachtige zinnen in, maar ook enorm veel gevloek. Dat paste wel bij de personen, maar het vele vloeken, ook al was het in het Jamaicaans, stoorde mij wel. Het ontbreken van een verklarende woordenlijst vond ik een minpuntje. Er wordt namelijk geregeld een Jamaicaans woord of gezegde geuit. De rauwheid van het leven deed mij denken aan de sfeer in de film Taxi Driver, wat een van mijn favoriete films aller tijden is. Onderhuids voelde je de zinloosheid van het bestaan daar, de troep waarin de mensen leven, de behoefte om dit te veranderen of te ontvluchten, net als in Taxi Driver. De verhaallijn is intrigerend en duidelijk, maar af en toe ook langdradig. Het wist mij alles bij elkaar niet zo te pakken dat ik het in een ruk uit wilde lezen. Dat alles maakt dat het boek van mij 3* krijgt.
Begin december 1976. Jamaica verkeert in een bijna uitzichtloze situatie. Instabiele politiek, twee partijen die strijden om de macht, Peoples National Party (PNP) en Jamaica Labour Party (JLP), de criminele bendes The Eight Lanes en Copenhagen City die geaffilieerd zijn aan deze twee politieke partijen en vanuit de getto’s het dagelijks leven met hun moorden en misdaden enorm ontregelen, de CIA die probeert om invloed uit te oefenen op de aanstaande verkiezingen. Om nader tot elkaar te komen wordt er het Smile Jamaica concert georganiseerd. Aan de vooravond van het concert wordt er een aanslag gepleegd op Bob Marley, initiator van het concert, opgegroeid in Copenhagen City, maar verweten wordt banden te hebben met de PNP de oppositie van JLP en dat gesteund wordt door de vijandelijke bende The Eight Lanes. Op miraculeuze wijze overleven hij, zijn vrouw en manager een aanslag van 56 kogels. Aan de hand van de perspectieven van meerdere personen wordt in vijf delen het verhaal verteld wat geleid heeft tot de aanslag en de gevolgen ervan die heeft gehad op de Jamaicaanse politiek, het rauwe leven in de getto’s, de invloed van de CIA, de opkomst van de Colombiaanse drugshandel.
Beredenering;
Ik heb het boek als recensieboek gekregen voor DPB. Ik wilde het graag lezen en recenseren, omdat de samenvatting op de achterflap mij aantrok. Historische fictie is namelijk naast thrillers mijn favoriete genre. Hier kwamen beide genres eigenlijk min of meer bij elkaar. Veel historie, en het thrilleraspect zit hem in de moordaanslag en het gettoleven, wat eigenlijk niets meer of minder is dan leven in een gang.
Het boek;
Het boek bestaat uit vijf delen. Deze delen zijn Original Rockers 2 december 1976, Ambush in the Night 3 december 1976 , Shadow Dancing 15 februari 1979, White Lines/Kids in America 14 augustus 1985 en Sound boy Killing 22 maart 1991. Diverse personen vertellen hun verhaal van die dag en samen vormen zij een aansluitende geschiedenis. De belangrijkste personen zijn Papa Lo, hoofd van Copenhagen City, gang geaffilieerd aan de politieke partij JLP (Jamaica Labour Party). Josey Wales, zijn head-enforcer. BamBam en Demus twee bendeleden van Copenhagen City. Nina Burgess, een werkloze vrouw die een nacht met Bob Marley heeft doorgebracht. Alex Pierce, journalist bij het muziekblad Rolling Stone. Barry DiFlorio, CIA-chef Jamaica. Sir Arthur Jennings, overleden politicus Jamaica.
Het boek begint met een hoofdstuk verteld vanuit Sir Arthur Jennings. Als een soort voorwoord op het eigenlijke verhaal. Dit hoofstuk heb ik meerdere keren moeten lezen, omdat de zinnen en de samenhang wat mij betreft erg filosofisch aandeden. Het begint als volgt “Luister. Dode mensen praten maar door. Misschien omdat dood niet dood is, maar gewoon nablijven op school. Je weet waar je vandaan komt, en daar blijf je altijd vandaan komen. Je weet waar je heen gaat, maar het is of je er nooit aankomt, en je bent alleen maar dood. Dood. Dat klinkt als een einde, maar je hoort niet dat het een werkwoord is. Je komt mensen tegen die langer dood zijn dan jij, ze lopen maar door, nergens naartoe en je hoort ze brullen en sissen want we zijn allemaal geesten of we denken dat we geesten zijn maar we zijn allemaal alleen maar dood. Geesten die andere geesten binnenglijden”.
Hierna begint het verhaal. De hoofstukken zijn van wisselende lengte. De persoon vanuit wie het verteld wordt, is tevens de titel van het hoofdstuk. Het taalgebruik is aangepast aan het personage dat verteld. Zo spreken de gangleden BamBam en Demus echt straattaal met veel gevloek, Jamaciaanse uitdrukkingen en grammaticaal onjuiste zinnen, terwijl Alex Pierce en Barry Diflorio weer typisch Amerikaans Engels spreken. Alleen in het laatste deel, Sound Boy Killing 22 maart 1991 hebben de hoofdstukken geen titels meer. Deze hoofdstukken zijn dialogen tussen een aantal hoofdpersonen. Door deze opzet krijg je een heel gevarieerde kijk op het leven in Jamaica en de Jamaicanen gedurende de vijftien jaren dat het boek bestrijkt. Toch leest het ook minder vloeiend. Constant omschakelen van grammaticaal correct taalgebruik, naar straattaal met veel grammaticale fouten haalde voor mij de vaart uit het lezen. Wel wordt het hierdoor levensecht. De personages kwamen tot leven, kropen in sommige gevallen, zoals bij Josey Wales, onder mijn huid. De complexiteit van de Jamaicaanse geschiedenis wordt hierdoor op een mooie manier in beeld gebracht. De verhaallijn komt bij elkaar, vloeit in een, intrigeert. Ik wilde weten wat de vertellende persoon voor een rol speelde in het geheel, bij de aanslag, wat er van hen terecht kwam. De uiteindelijke ontknoping vond ik erg passend. De persoonlijke geschiedenis van de laatst vertellende persoon weerspiegelt mooi de ontwikkeling die Jamaica gedurende deze jaren heeft doorgemaakt.
Mijn oordeel;
Ik heb voor mijn doen lang lopen dubben over het aantal sterren dat ik dit boek wilde gaan geven. Aan de ene kant voldeed het boek niet aan mijn verwachting. Ik had verwacht meer over Bob Marley te weten te komen, maar hij is de op de achtergrond aanwezige persoon. Aan de andere kant boeide het boek door de vele gezichtspunten. Heel goed vond ik het dat de personages levensecht werden neergezet, inclusief het bijbehorende taalgebruik, maar dat ergerde mij weer bij het lezen, omdat de grammaticale fouten in het straattaalgebruik er voor zorgde dat ik constant moest overschakelen. Er komen heel veel personages voor in het verhaal. Gelukkig zat er voorin het boek een lijst met personages, want zonder lijst was ik misschien de draad van het verhaal kwijtgeraakt. Nadeel ervan was dat zeker in het begin ik veelvuldig terug moest naar de personageslijst wat niet bevorderlijk was voor het leestempo. Er stonden prachtige zinnen in, maar ook enorm veel gevloek. Dat paste wel bij de personen, maar het vele vloeken, ook al was het in het Jamaicaans, stoorde mij wel. Het ontbreken van een verklarende woordenlijst vond ik een minpuntje. Er wordt namelijk geregeld een Jamaicaans woord of gezegde geuit. De rauwheid van het leven deed mij denken aan de sfeer in de film Taxi Driver, wat een van mijn favoriete films aller tijden is. Onderhuids voelde je de zinloosheid van het bestaan daar, de troep waarin de mensen leven, de behoefte om dit te veranderen of te ontvluchten, net als in Taxi Driver. De verhaallijn is intrigerend en duidelijk, maar af en toe ook langdradig. Het wist mij alles bij elkaar niet zo te pakken dat ik het in een ruk uit wilde lezen. Dat alles maakt dat het boek van mij 3* krijgt.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lisette Woest-Appeldoorn
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
