(3.5*) Origineel, spannend maar dooft te vroeg uit

Het verhaal
Op een dag wordt er een tiener, die op weg naar school is, gekidnapt door een man. Hij trekt haar razendsnel in een busje en neemt haar mee naar een verlaten gebouw. Aangezien het een kidnapping betreft wordt de FBI op de zaak gezet. Robert Liu werkt al ruim vijftien jaar bij de FBI en heeft al heel wat ellende gezien, maar deze zaak blijkt anders te zijn dan alles wat hij tot nu heeft meegemaakt. Samen met zijn partner Lola gaat hij op zoek naar het ontvoerde meisje en haar ontvoerder in een van de spraakmakendste zaken van zijn carrière.
Samenvatting
Shannon Kirk, een praktiserend advocate en professor in de rechten, schrijft naast haar werkzaamheden thrillers en korte verhalen. Met drie van haar boeken heeft ze de finale bereikt van de William Faulkner Wisdom Writing Competition. Methode 15/33 is een van deze drie. In dit boek laat ze ons kennismaken met een alles-behalve-doorsnee-ontvoeringszaak. Alhoewel in het begin alles wegheeft van de zoveelste kidnappingszaak, tiener in een busje getrokken op weg naar school, wordt al snel duidelijk dat deze ontvoering anders is. Door het verhaal te vertellen vanuit het ik-perspectief van de ontvoerde tiener en de FBI-agent Robert Liu, kom je als lezer gauw te weten dat de ontvoerders een hoogbegaafd meisje hebben ontvoerd dat haar intelligentie en vaardigheid om haar emoties uit te schakelen inzet om te overleven.
“Methode ‘15’ moet waterdicht worden met verschillende onderdelen die voor extra zekerheid zorgen. Ik ga niet vertrouwen op één ongrijpbare voltreffer of op de mogelijkheid dat iemand anders me misschien helpt. Zo’n persoon legt bij dat soort gelegenheden onveranderlijk zelf het loodje. En dit wordt niet zo’n standaardfilm vol clichés”.
Als lezer word je nu meegetrokken in haar plan om te ontsnappen. Terwijl je door het ik-perspectief van de FBI-agent tegelijkertijd wordt betrokken bij de zoektocht naar haar en haar ontvoerder.
Conclusie
Deze manier van vertellen levert een goed in elkaar vallende puzzel op met een aantal sterke twists. Waaronder de manier van vertellen. Het wekt de indruk van een realtime verslag van de gebeurtenissen, totdat de schrijfster je verrast met het werkelijke perspectief. Het verrassen van de lezer weet ze een aantal malen heel goed toe te passen, zonder dat het geforceerd aanvoelt of afbreuk doet aan de geloofwaardigheid. Door de hoofdstukken afwisselend door het meisje en de FBI-agent te laten vertellen zorgt ze ervoor dat je als lezer het verschil in impact van een ontvoeringszaak voelt. Op deze manier kan ze ook de personages meer diepgang geven. Je wordt als het ware in de hoofden van twee personen getrokken m.b.t hun gevoelens, ervaringen en eigenschappen. Gevoelsmatig laat ze deze mogelijkheid onbenut. Zou ze de personages dieper kunnen uitwerken, maar het past bij de karakters om hier niet al te diep op in te gaan. Het meisje is hoogbegaafd, in staat om gevoelens aan en uit te zetten, waardoor ze heel methodisch en analytisch is in haar denken en handelen. Dat is precies de eigenschap die de schrijfster uitwerkt en die het meest past bij de vertellijn van het meisje. Wat betreft Robert Liu had ze een wat diepere uitwerking kunnen doen. Hij is een doorgewinterde FBI-agent die langzaamaan een uitgebluste indruk maakt, waardoor het minder diep uitwerken ook wel passend is. Alsof de energie ontbreekt om zichzelf verder bloot te geven. Het verhaal blijft trekken. Je wilt weten hoe het afloopt. Gaat het haar lukken om zelf weg te komen, of heeft ze uiteindelijk toch de hulp van Robert en zijn partner Lola nodig? Na al de intensiteit, vernuftigheid, en twists volgt er uiteindelijk een tamelijk tam en tegenvallend eind. Als logisch eind van het vertelperspectief klopt het eind, maar het voelt als een prachtige vuurwerkbelofte die uiteindelijk met een sisser afloopt, omdat al de energie en zuurstof net te vroeg zijn opgebruikt. Methode 15/33 krijgt derhalve van mij 3.5*