Ik kan maar één ding zeggen: hoedje af!

Ik las eerder al verschillende van Esther Verhoefs boeken. Close-Up was tot op heden mijn favoriet van haar. Na het lezen van 'Tegenlicht' heb ik een nieuwe numero uno.
'Tegenlicht' is een meeslepend verhaal vol emotie. Ook qua structuur zit het origineel en heel sterk in elkaar. Het verhaal switcht hoofdstuk na hoofdstuk van Vera als jong meisje naar Vera als volwassen vrouw. De auteur speelt ook op een slimme manier met de werkwoordstijden.
Vera's jeugd is kil en eenzaam: haar moeder is vaak voor lange periodes niet thuis (waarom weet Vera aanvankelijk niet echt: alleen maar dat haar moeder niet goed is). Ze wordt dan opgevangen door haar grootmoeder, maar ontvangt van haar geen warmte. Haar vader, een militair, is ofwel op oefening of boven op zolder miniatuurslagvelden aan het uitwerken en fotograferen. Haar enig lichtpunt is haar fototoestel.
Die camera is haar broodwinning wanneer ze volwassen is. Ze fotografeert dieren, geen mensen, wat typerend is. Vera is getrouwd met Lucien, maar de relatie is verzuurd. Ze houdt er een minnaar op na met wie ze goed kan praten en vrijen, maar ook niets ernstigers wil. Wanneer haar schoonvader ziek wordt, komt haar leven in een stroomversnelling terecht.
Gaandeweg leer je als lezer zowel Vera-het-kind als Vera-de-volwassene kennen.
Beide verhaallijnen zijn boeiend en doorweven van emoties. Esther Verhoef maakt je vooreerst nieuwsgierig naar waar de twee verhaallijnen elkaar gaan raken. Naarmate je verder leest, begin je een soort doemgevoel te ervaren. Verschillende keren heb ik na een stuk gelezen te hebben in bewondering mijn lippen getuit: waw!
Tegenlicht is een wordingsroman. Deze typering heb ik vrij recent ook zien gebruiken bij 'Kom hier dat ik u kus'. Ook dat boek kon ik smaken. 'Tegenlicht' is naar mijn mening evenwel sterker, spannender en verrassender.
Na afloop kan ik alleen maar besluiten: chapeau, Esther Verhoef! Hoedje af! Ik ben zelf aan mijn derde manuscript bezig. Een boek als 'Tegenlicht' doet me toch serieus aan mijn eigen kunnen twijfelen...