Iets te gekunsteld en gevoelloos

Zwart water begint spannend met een scène in een zwembad.
Water is, zoals de titel het al aangeeft, de rode draad in het verhaal, dat deels speelt in het mooie Venetië, ook alweer omgeven door en bij wijlen deels overstroomd door water.
Hoofdpersonages zijn Frederique, een succesvolle violiste, en haar man met Italiaanse roots Davide. Frederique heeft een tijdje eerder haar dochter verloren en heeft het daar moeilijk mee. Alleen komt dit verlies en de pijn te weinig en vooral té ongevoelig aan bod. De karakters hebben, naar mijn mening, te weinig diepgang. davide blijft een man die bezig is met plannen om de waterproblemen van Venetië op te lossen, maar blijft verder een wat cardboard figuur.
De structuur van het boek is gecompliceerd met flashbacks naar Frederiques jeugdjaren en ook een hedendaagse tijdlijn die door elkaar gehaspeld is. Op zich heb ik daar niets op tegen, maar geen van beide hadden een meerwaarde voor het verhaal.
Ik heb het boek meermaals weggelegd omdat ik moeite had in het verhaal te blijven en het te geloven.