Weer eng realistisch

Voor ik aan het boek begon had ik hoge verwachtingen, misschien wel een beetje te hoog. Gewoon omdat Karin Hazendonck me zo verrast had met haar boek waanidee.
Nu ik de dood heeft blauwe ogen uit heb zijn mijn verwachtingen meer dan ingelost.
Het boek heeft opnieuw een heel realistisch thema. Namelijk schuurfeesten, liegen, verkrachting, de band tussen de ouders en een tiener, relatieproblemen…
Het thema heeft me persoonlijk gegrepen.

De opbouw van het boek is subliem. Wat ik ook leuk vind aan de schrijfstijl van Karin is dat je leest uit het standpunt van alle personages. Dit zorgt voor een leuk extraatje, zo krijg je een beter inzicht in iedereen. Door de korte hoofdstukken leest het boek vlot. Als Vlaamse heb ik af en toe een woord moeten opzoeken omdat ik het woord niet kende/herkende. Dit geeft wel geen neveneffect gehad op het vlot lezen van het boek.
De dader is dan misschien geen verrassing meer op het einde en ik had vlug door hoe alles in elkaar zit, maar met bepaalde dingen heeft ze me toch nog kunnen verrassen. Heel even heb ik het boek opzij moeten leggen omdat het me te hard greep.
Het boek laat je niet onberoerd, zeker niet als ouder. De gevoelens van de vader worden in dit boek mooi beschreven, je kan je als ouder echt met hem identificeren. De moeder daar ergerde ik me met sommige momenten echt, maar naar mate dat het boek vorderde begrijp je haar standpunt ook meer en haar beweegredenen.
Van Loes de Koning ben ik gaan houden en ik hoop dat er nog een vervolg mag komen met haar in de hoofdrol. Ieder personage in dit boek is mooi uitgewerkt.

Het is een spannende thriller die je doet stilstaan hoe erg het er tegenwoordig aan toe gaat en dat je je tienerdochter/zoon, niet meer met een gerust hart kan laten vertrekken.