Villa Papillon

Pieter Aspe, geboren op 3 april 1953, bracht in 1995 zijn eerste boek Het vierkant van de wraak op de markt. Zijn werken hebben als hoofdpersonages inspecteur Van In en onderzoeksrechter Hannelore, die in het eerste boek zijn geliefde wordt. De zevende kamer is al het tweeëntwintigste boek van de reeks en verscheen in 2008 op de markt. Zijn boeken zijn uitgegeven door uitgeverij Manteau. Gedurende zijn hele carrière heeft hij drie prijzen gekregen. In 2001 won hij de Hercule Poirotprijs voor zijn boek Zoenoffer, in 2002 de Humo’s Gouden Bladwijzer voor De vijfde macht en in 2010 won hij tenslotte de Hercule Poirot Oeuvreprijs voor Aspe’s gehele oeuvre.
Het boek De zevende kamer gaat over een ex-minister die vermoord wordt en speelt zich grotendeels af in Brugge. Het onderzoek zal geleid worden door de federale recherche, maar daar is inspecteur Van In het niet mee eens. Al snel start hij zelf een onderzoek op en wordt er duidelijk dat de minister een klant was in de Villa Papillon, een luxe bordeel. Hierdoor proberen politici Van In om te kopen. Een minister die geregeld een bezoekje bracht aan een bordeel is namelijk geen goede reclame voor de partij waar hij in zetelde. In de rest van het boek worden er nog twee andere lijken gevonden. Na lang onderzoek en een bijna schorsing door zijn onvoorzichtigheid weet Van In dan toch een verband te vinden tussen de drie moorden.

Het hoofdthema van het boek is het onderzoek van de verschillende moorden en de complexiteit ervan. Daarnaast komen we ook wat meer te weten over het leven van de politici en hun propaganda. We zien in dit boek hoe ze er alles aan zullen doen om hun partij te besparen van een slechte naam, namelijk de doofpotoperaties. Ze chanteren Van In, maar hij zal er natuurlijk niet voor terug deinzen en zijn onderzoek hiervoor dus niet stopzetten.
De auteur wil met het achterliggende thema mensen ervan bewust maken dat, in onze huidige samenleving, het bijna alleen nog maar gaat om succes maken en een goede status hebben. Hij wil de mensen laten zien dat dit niet voldoende is en dat het leven op zich veel belangrijker is dan veel geld of een goede baan te hebben. Men moet genieten van het leven zolang men dat nog kan.
In het boek beleef je alles uit de ogen van Van In. De schrijver heeft gekozen voor een belevende ik-verteller. Hierdoor gaat het inlevingsvermogen omhoog en voel je de emoties dan ook veel sterker en intenser aan. Bijvoorbeeld wanneer Hannelore zich schuldig voelt omdat ze haar man bijna heeft bedrogen. Het lijkt net of Hannelore op dat moment een goede vriendin van je is en het verhaal persoonlijk tegen jou vertelt.
Bovendien is de structuur van het boek zeer duidelijk en hanteert Pieter Aspe een vlotte schrijfstijl. Hij gebruikt niet al te veel moeilijke en wetenschappelijke woorden zoals andere schrijvers van thrillers vaak wel doen. Soms springt hij wel eens van de hak op de tak, maar dit bemoeilijkt het lezen niet omdat je als lezer snel weer weet over wat het gaat.
Kenmerkend voor zijn schrijfstijl is ook dat hij veel elementen van zijn persoonlijk leven laat terug komen in de personages van zijn boek. Pieter Aspe drinkt graag eens een Duveltje en dit element vinden we ook terug bij het hoofdpersonage Van In. Verder hebben de twee allebei een gezin met twee kinderen, roken ze vaak en zijn ze ongeveer van dezelfde leeftijd.
Zijn boeken zijn bedoeld voor een breed publiek. Ze worden herkend door veel mensen omdat hij een zeer gekend en populair auteur is. Dit heeft ook te maken met de verfilming van de eerste tien boeken, in opdracht van VTM, in een spannende politiereeks.

Ik vond persoonlijk het boek niet zo geslaagd omdat er te veel nadruk wordt gelegd op de Villa Papillon en het vreemdgaan op zich. Daardoor zit er ook weinig of geen evolutie in de personages. Aspe maakt hier dus vooral gebruik van vlakke personages.
Een positief aspect aan het boek is dat de spanning er altijd blijft inzitten omdat er beetje bij beetje een stukje van de sluier wordt toegelicht. Hierdoor blijf je steeds gefocust en wil je dan ook steeds meer en meer te weten komen. Dit zorgt ervoor dat het boek zeer snel is uitgelezen.
Ik hou wel van de boeken van Pieter Aspe. Ik heb bijna zijn hele collectie op de boekenplank, maar dit boek vond ik een van zijn mindere werken. Normaal is Aspe een kwaliteitsvolle auteur terwijl hij in dit boek toch hier en daar wat steekjes laat vallen.