“De roman was geen voodoopop meer waar ik mijn spelden in stak.” Maar veel “prikkelingen” heb ik niet gevoeld.

Guillermo Martínez is een wiskundige en schrijver die op 29 juli 1962 werd geboren in Bahía Blanca te Argentinië. Het boek dat ik las, "De langzame dood van Luciana B.", geschreven in 2007, heeft oorspronkelijk een Spaanse titel, namelijk "La Muerte Lenta de Luciana B.". De schrijver behaalde zijn Doctor of Philosophy (PhD) in mathematische logica aan de Universiteit van Buenos Aires. Nadat hij zijn studies achter de rug had, werkte hij twee jaar lang als postdoc aan de Mathematical Institute van de Universiteit van Oxford. "La jungla sin bestias", een korte verhalenbundel waarvan de vertaling in het Nederlands "De jungle zonder beesten" is, is zijn eerste boek. Martínez ontving in 1989 de Argentijnse Roberto Arlt prijs voor zijn verhalenbundel "Infierno Grande". In 2003 schreef hij zijn meest succesvolle roman, "Crímenes imperceptibles" en in datzelfde jaar werd hem daarvoor de Premio Planeta toegekend. Het boek is vertaald in 35 talen en is ook verfilmd als "The Oxford Murders", in 2008 door Álex de la Iglesia.
In "De langzame dood van Luciana B.", ontvangt een Argentijnse schrijver, het ik-personage, onverwachts een telefoontje van zijn vroegere typiste Luciana. Nadat ze hem wanhopig had gevraagd om af te spreken, stemt hij toe. Het slanke en mooie meisje is tot zijn verbazing getransformeerd in een vermoeide, verwaarloosde en krankzinnige vrouw, en dat slechts in tien jaar tijd. Vroeger was het meisje ook de typiste van de fameuze schrijver Kloster. Nu is ze ervan overtuigd dat hij het brein is achter al de moorden op haar familieleden. Ze smeekt de protagonist om haar te helpen de schuld van Kloster te bewijzen. Kloster beweert echter dat hij de moorden niet daadwerkelijk heeft uitgevoerd, maar enkel het scenario van de moorden neerschreef. Eén naam: Sredni Vashtar…

In het boek wordt gebruik gemaakt van een vertellende ik-perspectief, de schrijver is de protagonist. Kloster en Luciana zijn de antagonisten. Wat het boek wel moeilijker maakt, is dat het verhaal ook grotendeels door de ogen van Luciana wordt geschreven. Dit kan voor verwarring zorgen omdat deze passages meestal lang zijn. Na verloop van tijd wordt het ingewikkelder om te onthouden vanuit welk standpunt je juist leest; ben je als lezer nu Luciana of net de schrijver? Wat ook bijzonder is, is dat je als lezer de naam van de schrijver niet te weten krijgt. Nergens in het boek staat er ook maar een hint over zijn naam. Hierdoor moet je weer eens nadenken over welke schrijver Martínez het heeft, de protagonist zonder naam of Kloster. Meer nog, zijn uiterlijk wordt ook niet beschreven. Die van de twee antagonisten daarentegen zijn wel gedetailleerd omschreven. Uiteraard is de thematiek moord. Verder leest het boek heel vlotjes aangezien er niet veel gecompliceerde woorden in voorkomen en is de structuur van het boek logisch opgebouwd. Maar het enorme aantal bijzinnen schept verwarring en kan voor sommige lezers vervelend overkomen, en dan bedoel ik vooral mezelf. Het begin van het verhaal start met een flashback waarbij Luciana naar de hoofdpersoon belt en de ruimte waarin de passages zich afspelen, is in Buenos Aires te Argentinië.
Mijn interpretatie van de boodschap van deze thriller, en wat ik er vooral uit geleerd heb, is dat het belangrijk is om waarheid en fictie uit elkaar te houden. Eens dat deze twee in elkaar verweven zijn, kan een mens krankzinnig worden. Hij verliest het gevoel voor realiteit. Er is geen specifiek publiek bedoeld voor deze roman.

Tot slot raad ik "De langzame dood van Luciana B." aan, aan mensen die voor dit soort thrillers zijn.
Ikzelf daarentegen kon het boek niet zozeer appreciëren. Bij thrillers denk ik aan kippenvel en de onstilbare drang om verder te lezen, maar bij deze roman had ik juist het tegenovergestelde. Er was geen enkel moment waarbij ik even snel achter me keek om te zien of er niemand achter me stond. Vaak moest ik mezelf met veel moeite overtuigen om verder te lezen nadat ik het boek eventjes opzij had gelegd. Zoals ik al heb aangehaald, was ik bovendien geen al te grote fan van de vele bijzinnen. Daarenboven zat er amper spanning in het boek. Het beetje spanning dat er wél te vinden was, was gereserveerd voor het einde. Kortom: dit boek van Guillermo Martínez zal niet op mijn verlanglijstje staan.