Lastige Kinderen? Heb jij even haast

Dit prentenboek is de in­-een-­ruk-­uitlezen-­versie van Lastige kinderen? Heb jij even geluk, een bestseller van Berthold Gunster over omdenken in opvoeding en onderwijs. In mijn opleiding tot Jeugdhulpverlener en daarop volgend verschillende pedagogische keuzevakken als onderdeel van Jeugdrecht, heb ik kennis kunnen nemen van zeer diverse opvoedingsstijlen. Dit is de enige met het devies: STOP met opvoeden. Begin met houden van. Zo simpel dat ik denk:” Waarom heb ik dit niet zelf bedacht?” maar dan komt mijn kritische IK om de hoek. Als het zo eenvoudig en doeltreffend is, waarom doen we dit dan niet massaal? Met dit in mijn achterhoofd begint mijn leeservaring. Het boek neemt me aan de hand en legt stap voor stap uit wat omdenken is. Omdenken: maak van een probleem een feit en van dat feit een nieuwe mogelijkheid. Met het risico dat er nu al lezers afhaken is het tegenovergestelde van omdenken, Vastdenken, dan maak je van een probleem een catastrofe.

Patronen van vastdenken in opvoeding en onderwijs leiden vaak tot een vicieuze cirkel. Je wilt dat je kind iets niet doet, je verbiedt het, je dreigt met straf, uit angst voor straf gehoorzaamt je kind om2misschien, maar hetgeen wat verboden is wordt er wel extra aantrekkelijk door. Naar verloop van tijd doet je kind het stiekem toch, je ontdekt het en geeft straf. Het wordt van kwaad tot erger. Naast de hoogst noodzakelijke tekst wordt in dit prentenboek een hoop verduidelijkt met foto’s en afbeeldingen. Die zijn zorgvuldig gekozen, zelfs in scene gezet. Een van de voorbeelden die bij de bovenstaande alinea horen is het ‘Please Touch Museum’ in plaats van de kunst in vitrines of achter rode koorden is het juist de bedoeling dat de kinderen alles aanraken.

Het hoofdstuk Vraag 2: Is het probleem wel echt een probleem? is een feest van herkenning voor onszelf. Kinderen die consequent hun jas in de hal of gang gooien. “Hang je jas op!”, we hangen een kinderkapstok op, we vangen ze bij de voordeur op en begeleiden ze naar de kapstok, we hanteren een stickerkaart met beloning etc, etc. Zonder dit boek gelezen te hebben heb ik op een gegeven moment een grote mand neergezet op de plaats waar hun jassen meestal terecht komen. Prompt hebben we een kapmand.

Nu heb ik niet de pretentie de in-­een-­ruk-­uitlezen-­versie verder samen te vatten in een recensie van een a4tje. Sterker nog ik ga extra tijd vrijmaken om de Lastige kinderen ? Heb jij even geluk in wat meer rukken uit te lezen. Ik moet alleen nog even omdenken hoe ik mijn lastige kinderen uit mijn vaarwater krijg. Berthold Gunsters zou achterover slaan. Mijn kinderen zijn niet het probleem, dat ben ik in dit geval. Ik heb wensen en verlangens, maar mijn kind staat centraal. Dus ik omarm mijn drie bloedjes van meisjes, ze komen naast me zitten op de bank of op schoot en wij lezen, bekijken en bespreken de literatuur met zijn allen. Wacht even, heb ik dit nou omgedacht in een wens of maak ik een denkfout?