Een zeldzaam pareltje

Meg Corbyn, een Cassandra Sangue, wist het vertrouwen van De Anderen te winnen toen ze haar leven op het spel zette om een jonge Wolfgard te redden. Nu verblijft ze permanent in het stadspark van Lakeside en wordt door de Terra Indigene die er leven als één van hen aanzien. Maar Meg moet nog steeds vaststellen dat het leven tussen De Anderen heel verwarrend kan zijn, zeker nu ze beetje bij beetje leert hoe het is om mens te zijn, en bovenal een vrij mens.

Wanneer Meg een nachtmerrie heeft over bloed en zwarte veren, is Simon Wolfgard ervan overtuigd dat die verband houden met de recente confrontaties tussen mensen en De Anderen. Terra Indigene worden gedrogeerd en schijnbaar zonder reden aangevallen door mensen onder invloed van de drug, Grote Boze Wolf. Terwijl het geweld zich razendsnel verspreidt en Meg steeds meer de nood voelt om haar voorspellende gave te gebruiken, blijft ook zij niet buiten schot. De beheerder van de instelling waar Meg ooit gevangen werd gehouden, wil haar koste wat kost terug, maar De Anderen zijn niet van plan dat zomaar te laten gebeuren. Eens te meer werken de Terra Indigene van Lakeside en de mensen samen om de man te stoppen en ondertussen het hoofd te bieden aan een epidemie met de kracht hen allen te vernietigen.

zwarteverencoverIeder vervolgverhaal dat enigszins zichzelf in ere wil houden, zal niet alleen aandacht besteden aan het verder evolueren van de verhaallijn, maar zal ook de leefwereld en de personages in deze fantasiewereld uitbouwen. Bishop weet met Zwarte Veren, het tweede verhaal in de reeks over De anderen, alle verwachtingen te overtreffen. Zwarte Veren is een ijzersterke verderzetting van de pageturner die ons met Rode Letters werd voorgeschoteld. Meer spanning, intrige, actie, een vleugje humor en fijne aanzetten tot ontluikende romantiek in een beklijvende plot. Het verhaal houdt er 428 pagina’s lang een stevige tred op na en weet met sterke dialogen een eindproduct neer te pennen dat zowel complex als rechtlijnig is, met meervoudige verhaallijnen. Levendige beschrijvingen en realistische detailering weten de lezer snel in het verhaal te betrekken en laten niet meer los. Net als bij Rode Letters, weet dit tweede boek met een steeds aanwezig onderliggend wantrouwen tussen mensen en De Anderen de spanning op te bouwen naar een explosieve climax.

Niettegenstaande Rode Letters reeds een briljante aanzet was voor deze “Urban Fantasy”-wereld, waar onrust, angst en (al dan niet) verdoken racisme dagelijkse kost zijn, weet Zwarte Veren het geheel naar een nog hoger niveau te tillen. De personages worden verder uitgediept en bezorgen de lezer een beter inzicht in hun diverse beweegredenen.

Meg Corbyn probeert nog steeds haar nieuwe leven stevig in handen te nemen. Ze ervaart voor het eerst echte vrijheid en slaagt er maar niet in om de ingewikkelde nuances van menselijkheid te bevatten, laat staan hoe ze als mens de interactie met de Terra Indigene moet aanpakken. Alhoewel ze nog steeds geen vechter is, in de strikte zin van het woord, groeit haar medeleven, intelligentie en loyaliteit zienderogen. Ze leert haar instincten en haar eigen krachten steeds meer te vertrouwen.

Bishop neemt haar lezers mee naar nieuwe rassen in de Terra Indigene-wereld en weet zo de unieke veranderingen van het Lakeside Stadspark verder te benadrukken. Deze veranderingen blijken uiterst belangrijk, daar ze de vigerende dynamiek tussen mensen en De Anderen grondig wijzigen. De schrijfster gebruikt deze informatie om de grenzen waar ze bij haar eerste boek nog aan gebonden was te doorbreken. De introductie van nieuwe personages, achtergronden en gebeurtenissen bij de aanvang van het tweede verhaal, laten toekomstige vervolgverhalen toe meerdere verhaallijnen na te streven.

Terwijl de romantiek nog even onzeker blijkt als voorheen, krijgt die wel een meer prominente plaats in het verhaal. Bishop slaagt er op wonderlijke wijze in, de balans te houden tussen het op handen zijnde conflict van mensen en De Anderen enerzijds, en het spanningsveld tussen Meg en Simon anderzijds. We worden er als lezer regelmatig aan herinnerd dat Meg emotioneel nog een kind is in een vrouwenlichaam en de omschrijving van haar onwennige gedrag ten aanzien van wat volwassenen als normaal beschouwen is aandoenlijk. Ze beschikt niet over de kennis of de instincten die voor de meesten onder ons vanzelfsprekend zijn in bepaalde situaties. Wat dan weer leidt tot humoristische situaties, wanneer Meg vat probeert te krijgen op de subtiliteiten van vriendschap, sexuele aantrekking en alles daartussen. En het wordt alleen maar erger voor onze protagonist als blijkt dat Simon evenzeer moeite heeft om zijn gevoelens jegens Meg te vatten, terwijl de rest van de Stadsparkpersonages hen bijstaan met het broodnodige advies.

Meervoudige verhaallijnen en subplots lopen steeds naast en door elkaar om uiteindelijk te resulteren in interessante en onthutsende ontknopingen. Bishop vertoont geen schroom bij het hanteren van geweld en mishandeling in haar verhaallijn en dergelijk misbruik is dan ook op diverse vlakken aanwezig. Meg en De Anderen leren wie wel en wie niet kan vertrouwd worden en samen met hen krijgen de lezers steeds duidelijker het beeld van het onderliggende grotere plaatje.

Anne Bishop behoudt de ideale balans tussen gewichtig en luchtig in deze reeks. Voldoende intrige en actie om de pagina’s te blijven omslaan, terwijl de lichte humor je op regelmatige basis ervan weerhoudt te verglijden in al te zware dramatiek. Terwijl we in een ijl tempo naar de conclusie van dit tweede boek racen, wordt er net voldoende ruimte gelaten om een derde telg naadloos te laten aansluiten.

Bishop beschikt over het zeldzame vermogen om een fantasiewereld akelig dicht bij de hedendaagse realiteit te laten aanleunen. Een aanrader van formaat.