Geen genretopper

De Ijzerproef stond sinds zijn aankondiging met stip op de de eerste plaats van mijn nu al veel te lange tbr-lijst. Maar dat mag dan ook niemand verwonderen, gezien het auteursduo dat voor deze eerste telg uit de geplande vijfdelige Magisteriumreeks instaat. Cassandra Clare (één van mijn favoriete schrijfsters) die ook al garant stond voor de meesterlijke YA-reeks The Mortal Instruments en Holly Black die wist te verrassen met The Spiderwick Chronicles, slaan de handen in elkaar voor deze jeugdboekenreeks. Volgens de aangeraden lezersleeftijd wordt met deze productie gemikt op jongens en meisjes van tien jaar en ouder, maar dat mag zeker de liefhebbers van YA en zelfs een volwassen publiek niet afschrikken.

De hoofdrolspeler, Callum Hunt is niet zomaar een doorsnee jongen. In tegenstelling tot veel twaalfjarigen, wil Callum niet naar de school voor magie. Zijn hele leven werd hij door zijn vader gewaarschuwd nooit een magiër te vertrouwen en zo ver mogelijk uit de buurt van magie te blijven. Hij wordt desondanks onderworpen aan een obligate Ijzerproef waarbij zijn talenten worden getest om hem al dan niet toe te laten tot het illustere Magisterium. Zoals hem van kleinsaf aan werd aangeleerd doet hij zijn uiterste best om te falen in de proef, maar wat hij ook probeert het mag niet baten. Tegen zijn wil in wordt hij als leerling naar de school gebracht en leert hij alles waar hij zo lang voor had gevreesd.

Ik opende het boek met hoge verwachtingen, maar moest al gauw tot mijn spijt vaststellen dat die niet volledig werden ingelost. De openingssequentie van het boek kende alvast een hoog tempo met een onderhoudende insteek, maar naarmate het verhaal vorderde nam dit tempo steeds verder af. Overmatig uitgesponnen paragrafen, en onnodig herhaalde details wekten hier en daar wat wrevel op tijdens het lezen en lieten de focus op de inhoud vervagen. Het gehele concept rond de magische school, van de vriendschap die ontstaat tussen twee jongens en een meisje (doet dit niet denken aan Hermione en Ronn bij een zekere Harry?) tot het concept van de grote duistere vijand (Voldemort iemand?) en de langverwachte grote magiër die aan de zijde van het goede zal strijden, leek met net iets te bekend voor te komen.

Maar bij dit alles heeft de Ijzerproef toch een handvol onvoorspelbare plotwendingen die ondanks het gemis aan originaliteit toch heel wat weten goed te maken. Voor de liefhebbers van Harry Potter en aanverwanten is deze reeks alvast een aanrader, maar wie de leemte wil vullen na Stad van Hemelse Vlammen zal toch wat op zijn honger blijven zitten.