Teveel en toch te weinig

Vijf jongeren en één volwassene komen bij bewustzijn op verschillende plaatsen in een onbekende jungle. Ze kunnen zich niet herinneren hoe ze daar zijn terechtgekomen. De lezer volgt het verhaal hoofdzakelijk door de ogen van de 12-jarige Olivia die regelmatig flarden van haar verleden voor haar geestesoog ziet verschijnen maar die niet kan plaatsen in hun juiste context. Samen met een voormalige popster, een intelligente tweeling, een nogal zelfingenomen oudere dame en een stoere jongeman trekt ze door de jungle op zoek naar een vorm van beschaving en antwoorden.

De hele opzet van het verhaal brengt de lezer een puberversie van “Lost”, in een “Harry Potter”-jasje en dit met een rode draad van wereldlijke problemen als drugverslaving, hoogwaan, zelfmoord en ziekte. Een hele kluif dus voor het jeugdige doelpubliek.

Spierenburg slaagt erin een volledige fantasiedimensie te ontwerpen die gelijkenissen vertoont met de wereld waarin wij leven en terwijl het bovengronds gebeuren een zekere logica bezit, stelt het onderwatergedeelte wat teleur door grote onsamenhangendheden. De personages daarentegen worden dan weer met voldoende diepgang (maar nogal stereotyperend) uitgewerkt zodat de lezer meteen met de nodige sympathie voor een favoriete protagonist kan opbrengen.

Out There mag dan geschreven zijn voor een +13-publiek, de vele citaten en verwijzingen naar de klassieke en hedendaagse popcultuur zijn helaas niet besteed aan deze leeftijdsgroep en durven wel eens de vaart uit het verhaal halen. En terwijl diezelfde knipogen voor volwassenen dan wel een leuke gimmick zijn, zullen deze laatste zich storen aan de vele logica-fouten, onnodige herhalingen en onwaarschijnlijkheden die dit verhaal rijk is. Het is bijvoorbeeld nogal een remmende factor in het leestempo als je op één pagina vier keer de volledige opsomming van de namen in een samengestelde groep moet doornemen omdat de schrijfster wil duiden dat ze allemaal een zelfde emotie beleven. Het lijkt dan ook meer voor de hand liggend dat op die momenten naar de personages wordt verwezen als “de groep”, “allen”, “de vrienden” enz.

Het verhaal eindigt tenslotte met een cliffhanger van formaat die je dan toch weer laat uitkijken naar de volgende telg in de reeks. Een dubbeltje op z’n kant dus.