Opnieuw één van de betere werken

Na het overweldigende success van Ransom Riggs’ debuutverhaal “De Bijzondere Kinderen van Mevrouw Peregrine”, mocht de auteur zijn fascinatie voor eigenaardigheden en zijn kennis van de schrijfkunst opnieuw loslaten in het vervolgverhaal “Omhulde Stad”. Niettegenstaande hij een harde noot te kraken had om het succes van zijn debuut te gaan evenaren of zelfs te overtreffen, bleven de verwachtingen enorm hoog gespannen. En na mijn recensie van deel 1, enige tijd geleden, kon ik niet anders dan met een enorm kritische blik dit tweede deel van de trilogie doornemen.

“Omhulde Stad”, gaat onmiddellijk verder waar “De Bijzondere Kinderen” zijn lezers achterliet. Jacob, Mevrouw Peregrine en een resem bijzonderen drijven doelloos rond op zee en proberen hun achtervolgers af te schudden door naar het vaste land te roeien en zo naar Londen te reizen. Ze zitten vast in de door oorlog verteerde jaren ’40 met op hun hielen een horde hulsels en schepsels. Zoals je kon verwachten zit ook deze telg lekker vol met actiesequenties, maar is de onschuldige avontuurlijkheid van het voorgaande schrijfsel grotendeels achterwege gelaten. Ook de personages en het verhaal kennen een zekere evolutie. Jacob is nog steeds de jonge held met een missie, maar dit keer wordt de focus verlegd van zijn initiële ontdekkingsreis naar zijn missie om de bijzonderen te helpen ontsnappen. Ze doen er alles aan om de andere bijzonderen die ze op hun missie tegenkomen te redden en proberen tegelijkertijd te voorkomen dat Mevrouw Peregrine voor eeuwig in haar vogellichaam gevangen blijft.

omhuldestadcoverDe gebeurtenissen doorheen dit boek lezen als één doorlopende verhaallijn en we worden als lezers getrakteerd op een close-up van wat zich rondom de protagonisten afspeelt. Er wordt voldoende tijd besteed aan het beschrijvende karakter van het oorlogsgebied, de gesprekken tussen de personages, de schepsels en hulsels die ze tegen het lijf lopen en de emoties die hen in hun greep houden. Het verhaal wordt, in tegenstelling tot het eerste boek uit de reeks, niet zozeer meer vanuit het perspectief van Jacob naar voor gebracht, maar probeert ook de beleving van andere personages individueel te belichten. Dit heeft als resultaat dat een extra diepgang aan het verhaal wordt toegevoegd, waarbij de nadruk wordt gelegd op de perceptie van tijd. Deze bijzondere kinderen zijn voor het merendeel zo oud als onze eigen grootouders (of nog ouder) en toch bezitten ze naast heel wat levenswijsheid, nog steeds die kinderlijke onschuld. Zo kunnen ze nog steeds genieten van het verhaaltje voor het slapengaan en beleven ze even onhandig als gepassioneerd hun jeugdige romantiek.

Als het erop aankomt, kan je stellen dat, wat “Omhulde Stad” minder heeft aan verhaaltempo ten opzichte van zijn voorganger, dat meer dan goed maakt in aanbreng van diepgang en details. Deze sequel neemt afstand van de tweestrijd tussen de moderne tijd waarin Jacob leeft en het historische kader van mevrouw Peregrine’s weeshuis uit het vorige boek en blijft strak het kader van de tweede wereldoorlog volgen. Waar voorheen de inbreng van Dokter Golan en Jacob’s grootvader het verhaal vooruit hielpen, krijgen de bijzonderen dit keer het woord. En met succes, de sfeer druipt tussen de letters door en laat de lezer niet de kans het boek ook maar even aan de kant te leggen.

Eén van de grootste uitdagingen voor Riggs was de succesvolle implementatie van de diverse foto’s die zo treffend het verhaal van deel 1 wisten te ondersteunen. Dat het een hele klus zou zijn om nog meer bizarre prenten in een logische tijdlijn te werken, lijkt meer dan logisch, maar helaas laat Riggs hier een klein steekje vallen. Terwijl de vintage beelden van het eerste boek het verhaal hielpen kaderen en vooruitstuwden, lijken de prenten dit keer louter als visuele weergave van het geschreven woord en bieden ze inhoudelijk geen echte meerwaarde.

Naar het einde van het verhaal haalt Riggs nog een extra troef uit zijn bodemloze inspiratieput en laat het publiek vertwijfeld achter met enkele plottwists die meteen ook alles in gereedheid brengen voor het afsluitende derde deel in de reeks.

Als boek staat “Omhulde Stad” net een halve trede lager dan zijn literaire voorganger, maar als reeks kennen deze Bijzondere Kinderen hun gelijke niet. Een must voor elke lezer, jong en oud.