Het thrillergenre is weer een sterkhouder rijker

Het nederlandse taalgebied lijkt de voorbije jaren wel een broeihaard geworden van opkomende schrijvers en schrijfsters. Met wisselend succes lanceren ze hun schrijfsels in zowat alle mogelijke stijlen. Sommige auteurs blijken zich echter niet te binden aan één bepaald genre en tonen hun kunnen aan lezers met heel verschillende interesses. Zo ook Lydia van Houten die eerder al debuteerde met enkele jeugdige fantasyverhalen en die daarna schijnbaar moeiteloos een volwassen publiek wist aan te spreken met haar thrillerdebuut “Doodstil”.

‘Onbekend is onbemind’, is in boekenland een al te vaak voorkomende waarheid die heel wat groot talent ten onrechte onder de stapels nieuwe releases van gevestigde grootheden laat verdwijnen. Naast de gekende namen als Toni Coppers, Sterre Carron, Pieter Aspe of Anja Feliers, blijft het moeilijk voor nieuwkomers in het genre om echte faam te verwerven. Wie echter Lydia van Houten’s nieuwste psychologische thriller, “Het Vervloekte Huis”, een kans geeft, zal net als ons moeten vaststellen dat deze schrijfster eentje is om te blijven volgen.

Mikayla is een prille veertiger, die na de zelfmoord van haar man Steven met zichzelf geen raad weet. Ze krijgt van de notaris te horen dat Steven nog een leven had gehad in Canada en dat hij haar daar een huis heeft nagelaten. Omdat ze niet meer kan aarden in Amsterdam, besluit ze haar hele hebben en houden achter te laten en samen met zoon Jason en dochter Valerie het voor hen onbekende leven van Steven te gaan ontdekken.

In het afgelegen Rocky Roads is echter niets wat het lijkt en haar aspiratie om een eerste thriller te kunnen schrijven temidden de stilte van de natuur raakt steeds verder op de achtergrond, wanneer blijkt dat het rustige dorpje een duister geheim herbergt. Een onopgeloste moord, een huis waar het lijkt te spoken, hun hond die plots verdwijnt en inwoners die wel elk een geheim met zich meedragen, een samenloop van omstandigheden die ervoor zorgen dat Mikayla tot diepgaand onderzoek overgaat met gevaar voor haar eigen leven.

Lydia van Houten laat in “Het Vervloekte Huis” duidelijk merken dat ze heel wat thrillers heeft doorgenomen voor ze aan haar verhaal is begonnen. Ze weet netjes alle valkuilen te vermijden waar menig auteur voor haar is ingetuind en houdt haar verhaal ontdaan van alle overtollige ballast. Ze maakt duidelijk onderscheid tussen hoofd- en nevenpersonages, met toch steeds voldoende diepgang waardoor de sympathie van de lezer voor Mikayla haast onvoelbaar wordt gedirigeerd.

Het leestempo volgt voor het overgrote deel de strikte tijdlijn die met een realistische regelmaat voortschrijdt, terwijl de spanning volgens een geloofwaardige logica wordt opgebouwd. Lydia van Houten schrijft in een heel toegankelijke stijl die zonder zware zinsconstructies of geleerde woorden toch indruk weet te maken. Natuurlijk kent de schrijfster ook een enkel minpunt, zoals de obligate erotische scène die te vroeg en zonder echte aanleiding in het verhaal wordt ingelast, maar wanneer die in het verdere verhaal dan toch functioneel blijkt te zijn en bijdraagt tot de karakterschets van het hoofdpersonage, knijpen we graag een oogje dicht.

Wie het zwaardere werk even aan de kant wenst te leggen en eenvoudigweg wil genieten van een licht verteerbaar stukje lectuur, zal met “Het Vervloekte Huis” enkele leuke uren leesplezier beleven. Het thrillergenre is alweer een sterkhouder rijker.