Somber en toch hoopvol

it’s okay if some things

are always out of reach.

if you could carry all the stars

in the palm of your hand,

they wouldn’t be

half as breathtaking

Caroline Kaufman begon op haar dertiende gedichtjes te schrijven. Ze leed aan een depressie en schrijven was voor haar een manier om daarmee om te gaan. Ze publiceerde haar gedichten op instagram onder haar pseudoniem @poeticpoison. In het begin schreef ze gedichten om haar gevoelens van zich af te schrijven, maar later besefte ze dat ze grote invloed had op haar volgers en nu hoopt ze dat ze met haar gedichten duidelijk kan maken dat er licht is aan het einde van de tunnel.

Haar dedication luidt dan ook als volgt:

for anyone terrified

that it won’t get better.

these pages are proof

that it will.

De schrijfster deelde haar boek op in vier grote stukken: The Darkness Falls, The Night Persists, The Dawn Breaks en The Sun Rises. Deze vier delen stellen de fases van haar depressie voor.

Het eerste deel geeft heel goed weer hoe het steeds meer bergafwaarts ging. In het begin lijkt het nog alsof de schrijfster gewoon verdriet leert kennen -I can point to the very first time I felt alone in a crowd.- maar dan merk je dat ze meer sombere momenten kent. Tot ze eigenlijk niet meer weet hoe ze haar leven op de rails moet krijgen. – I can’t handle another mess to clean up.

In The Night Persists vertelt de schrijfster heel open over haar zwaarste dagen. De gedichtjes zijn vaak simpel, aangrijpend zijn ze sowieso. Naar diepere lagen moet je niet zoeken, maar mooie metaforen gebruikt de schrijfster wel.

I’m going stir-crazy

Inside my skull,

[...]

there are no

emergency exits here:

I am left to

claw myself out.

De beelden die Kaufman oproept zijn heel heftig. Doordat ze quasinonchalant uitspraken doet als ‘there’s blood on the bathroom floor again’ worden die momenten des te erger. Alleen al het woordje again vertelt een heel verhaal.

Dan beland je bij deel drie. Op dit moment hoop je met de schrijfster mee op beterschap. De schrijfster heeft je een kijkje in haar hoofd gegeven op haar donkerste dagen en nu wil je, hoop je, dat er een einde aan komt. De eerlijkheid van de schrijfster voelt heel intiem aan en zorgt ervoor dat je heel hard meeleeft.

Terwijl je deel vier leest, besef je pas echt dat een depressie nog heel lang gevolgen heeft voor de persoon die daaraan leed. Maar het boekje eindigt met een positieve noot die bewijst dat alles mogelijk is.

Light Filters In was een rollercoaster van emoties die soms heel eerlijk en frank werden weergegeven en soms door middel van mooie metaforen. Het boekje is zeker een aanrader.