De achterflap verraadt te veel

The Loneliest Girl in the Universe is het verhaal van Romy. Romy is, zoals de titel al doet vermoeden, het enige meisje in de ruimte op zoek naar een nieuwe planeet om op te wonen. Tot ze dat niet meer is. Wanneer NASA aan Romy laat weten dat ze nog een ruimteschip lanceren, is Romy in de wolken: eindelijk zal ze niet meer zo alleen zijn. Maar soms is alleen zijn niet het ergste dat er bestaat...

Wanneer je het boek openslaat, dan luidt de dedication als volgt: ‘For all the girls who’ve never felt brave enough to be the hero in an adventure story’ Dit is meteen ook een mooie korte samenvatting van hoe het hoofpersonage zich voelt. Hoewel Romy haar hele leven getraind is om een ruimteschip te besturen, voelt ze zich daar toch niet capabel toe. Een interessante invalshoek voor een YA-verhaal, maar helaas spreekt het hoofdpersonage niet tot de verbeelding. Op zich is Romy een sympathieke, slimme, ietwat schuchtere meid waarin velen zich zouden kunnen herkennen, maar ze is een vlak personage. Pas op het einde ontwikkelt ze zich een beetje, maar die ontwikkeling komt te laat om het boek te redden.

Het verhaal op zich prikkelend, maar voldoet dan toch niet helemaal aan de verwachtingen. De achterflap belooft spanning en romantiek. Van dat eerste bevat het boek te weinig, van het tweede te veel. 2/3e van het boek bestaat uit de liefdesperikelen van een verliefde tiener in de ruimte en pas in het laatste stuk krijg je als lezer de beloofde spanning.

Doorheen het boek krijg je wel enkele hints naar plotwendingen waardoor interesse om verder te lezen gewekt wordt. Het is alleen jammer dat die plotwendingen ontgoochelen. Daar is de schrijfstijl mede oorzaak van. De schrijfster gebruikt geen moeilijke woorden of zinsconstructies wat prettig lezen is, maar langs de andere kant ook niet prikkelt. De schrijfstijl is heel gewoontjes, net als de rest van het boek. De plotwendingen worden in die schrijfstijl verwerkt. Gebeurtenissen die heel spannend hadden kunnen zijn, zijn dat nu niet omdat ze verteld worden door Romy die terugkijkt naar het verleden. Doordat de gebeurtenissen niet beleefd worden, maar verteld, verliezen ze de potentie om te choqueren.

The Loneliest Girl in the Universe is gewoontjes. Net genoeg om door te lezen,
maar niet genoeg om zich te onderscheiden op een of meerdere vlakken.