Piep zei de muis - M.J. Arlidge

Helen Grace stapt in Piep zei de muis weer in haar rol als rechercheur om de moord op enkele vaders op te lossen. Deze mannen worden op beruchte tippelplekken aangetroffen, ontdaan van hun hart, waarna deze bij hun gezin wordt afgeleverd. M.J. Arlidge heeft ook weer in dit tweede deel van de Helen Grace-serie zijn gruwelijke fantasie op hol laten slaan.

Verhaal
In dit tweede deel van de Helen Grace-serie begint inspecteur Helen Grace net een beetje bij te komen van haar vorige zware zaak, wanneer er nieuw gevaar dreigt in Southampton. Een getrouwde man wordt verminkt teruggevonden, zonder hart. Waar dit hart is gebleven blijft niet al te lang een mysterie; in een dichte doos wordt deze bij zijn echtgenote afgeleverd. Al snel volgt een tweede, op dezelfde wijze gepleegde moord op wederom een getrouwde man.Het wordt het rechercheteam duidelijk dat de moordenaar het gemunt heeft op mannen met een dubbele agenda. De media raakt getriggerd door deze seriemoordenaar en heeft het over een omgekeerde Jack the Ripper.

Het privéleven van Helen Grace gaat ook niet over rozen. Ze heeft het moeilijk met het verlies van enkele dierbaren. Zal Helen het uiteindelijk een plekje weten te geven of staat haar nog meer ellende te wachten?

Look & Feel
Een doorsnee paperback met een mat omslag; ligt lekker in de hand. Op de cover springt de titel naar voren. Het lijkt alsof de letters keihard door een glazen plaat heen knallen, een tof effect. De scherven verspreiden zich vervolgens verder over het omslag. De gele kleur die gebruikt wordt om de naam van de auteur (M.J. Arlidge) aan te duiden en het 'introductiezinnetje' (Vader was niet thuis) bovenaan het voorplat is ook erg goed bedacht. De titel knalt er daardoor nog sterker uit. Ik blijf het geweldig vinden hoe alle titels uit deze serie een verwijzing zijn naar kinderversjes, een beetje creepy, maar ongelooflijk goed bedacht!

De hoofdstukken zijn alleen wederom (net als in het eerste boek Iene miene mutte) voorzien van nummers en bedragen allen een andere lengte. Dit zorgt voor een snelle en goede leesbaarheid, waardoor je gelijk in het verhaal komt.

Oordeel
Wat heeft deze auteur toch een gruwelijke fantasie... Hoe verzint hij het? Wederom een weerzinwekkend verhaal met een mooie plottwist. Wel miste ik de spanning hier en daar een beetje, die was in het eerste boek beter merkbaar. Ik denk dat dit komt doordat Arlidge de lezer beter kennis leert maken met de personages. Desondanks waren er hier en daar weer gruwelijke scènes die het de lezers met een zwakke maag niet makkelijk maken. Arlidge heeft een fijne schrijfstijl die maakt dat je zijn thrillers niet opzij kan leggen. Hij omschrijft de entourage in dit boek op een filmische manier die doet denken aan een misdaadserie op televisie, zoals NCIS of CSI. Het slot deed mij denken aan het einde van de thriller Het meisje in het ijs van Robert Bryndza.

Kortom, M.J. Arlidge heeft met Piep zei de muis weer een gruwelijke whodunit geschreven die de lezer nieuwsgierig maakt naar het volgende deel (Pluk een roos). Gelukkig ligt deze al op mij te wachten...

Sterren: ***

Specificaties
Uitgever: Uitgeverij Boekerij
Uitgave: Paperback, ook beschikbaar in e-book
Vertaling: Mariëtte van Gelder
Publicatiedatum: 26-05-2017
Pagina's: 384
ISBN: 9789022578520