Recensie: Tot het voorbij is

“Twee vrouwen zijn vermoord, en jij vormt het enige aanknopingspunt”. Dit is het citaat dat meteen je aandacht trekt wanneer je de achterflap van het boek bekijkt. “Tot het voorbij is” is het elfde boek geschreven door het Britse echtpaar Nicci Gerard en Sean French, beter bekend als Nicci French. Onder deze alias brengen ze al sinds 1997 thrillers uit bij uitgeverij Anthos. Samen schreven ze al wel 15 thrillers en 2 kortverhalen. Hun boeken doen het goed bij het publiek, en duiken hier en daar eens op in de bestsellerlijsten. “Tot het voorbij is” kwam in 2007 uit onder de originele Engelse naam en is ook verkrijgbaar als dwarsligger.
Het verhaal is gecentreerd rond Astrid Bell, een opgewekte jonge fietskoerier uit Londen die nog niet goed weet wat ze met haar leven wil aanvangen. Samen met zes andere bewoners woont ze in Maitland Road nummer 72. In het huis is het meestal nogal chaotisch maar de huisgenoten kunnen het best wel met elkaar vinden, tot enkele aangrijpende gebeurtenissen ervoor zorgen dat de groep meer en meer uit elkaar groeit. Nadat Astrid betrokken is bij een fietsongeval, wordt de vrouw die dit had veroorzaakt vermoord. Later is Astrid weer betrokken bij een moord, wanneer ze het levenloze en verminkte lichaam van één van haar klanten vindt. Er is maar één link tussen deze twee moorden, en dat is Astrid.
Ondertussen loopt de spanning tussen de huisgenoten op. Huisbaas Miles is van plan het huis te gaan bewonen met zijn nieuwe vriendin, dus alle huisgenoten worden gevraagd om binnen 3 maanden het huis uit te zijn.
Het boek is opgedeeld in twee delen. De eerste 220 pagina’s volg je het verhaal door de ogen van Astrid, het is een personele ik verteller en dit zorgt voor een groot inlevingsvermogen. Hierdoor weet men ook ondanks dat alle sporen naar haar wijzen, zij niet de dader is. Het geeft je een kijk op het leven van een jonge twintiger die normaal een zorgeloos leventje leidt. Je maakt ook kennis met de andere huisgenoten en neemt een kijkje in hun leven. Je ziet de leuke en lachwekkende momenten die ze samen beleven, maar ook de ruzies en verhoudingen die zich in het huis voordoen.
De laatste 135 pagina’s volg je het verhaal opnieuw maar door de ogen van de dader, waardoor alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Het geeft je een kijk in de donkere gedachtegang van een echte psychopaat, en ziet hoe hij alle moorden nauwkeurig plant en er voor een tijdje mee weg weet te komen.
De auteur zet je opzettelijk voor moeilijke vraagstukken, en laat je lang wachten op de antwoorden. Hij geeft je ook niet teveel tips, en zet je soms op het foute spoor. Dit maakt het boek spannend en moeilijk om neer te leggen, en zorgt er bovendien ook voor dat het einde zeer verrassend is. Het verhaal is niet puur gefocust op de moorden en het oplossen ervan, maar ook op het leven van de huisgenoten, waardoor het luchtige lectuur is. Het is geen puur serieus boek, want sommige fragmenten sloegen erin me aan het lachen te maken. Het laat je vooral zien dat mensen zich heel anders kunnen voordoen dan ze werkelijk zijn, iemand die altijd aardig is kan diep vanbinnen toch een moordenaar zijn.
Ik vond het een zeer goed boek. Ondanks de dikte is het zeer vlot om te lezen, en heb je het sneller uit dan je denkt. De naam Nicci French was me niet onbekend voor ik het boek las, maar na deze ervaring ben ik zeker van plan er in de toekomst nog meer van te lezen.