Aangrijpend, boeiend en ongelooflijk

‘De laatste getuige’ vertelt het verhaal van Wim Aloserij. Wim groeit op in Amsterdam, met zijn moeder, zus, broertjes en een drinkende stiefvader die het vaak op hem gemunt heeft. Wim is daarom liever op pad dan in huis.

In de oorlog gaat Wim in Duitsland werken omdat hij is opgeroepen voor de verplichte Arbeitseinsatz. In 1943 vlucht hij naar Nederland en duikt onder bij een boer. Bij een razzia wordt hij opgepakt en van een Gestapo gevangenis naar kamp Amersfoort gebracht. Na enige tijd wordt hij op transport gezet naar kamp Neuengamme en vervolgens naar buitenkamp Husum. Hier moesten de gevangen dwangarbeid verrichten, onder het motto: ‘Vernichtung durch Arbeit’: doodwerken. Wim overleeft dit ternauwernood en wordt na 8 maanden samen met duizenden medegevangenen overgebracht naar het luxe cruiseschip Cap Arcona. Op 3 mei 1945 bombardeert de Britse luchtmacht meerdere schepen, bijna alle gevangenen vinden hierbij de dood. Met enkele honderden medegevangenen overleeft Wim de scheepsramp en weet uiteindelijk terug in het bevrijde Nederland te komen.

Toen het boek uit was, was mijn eerste gedachte: elk woord dat ik hierover schrijf, doet het verhaal onrecht aan. Wel wil ik graag nog zeggen dat ‘De laatste getuige’ een aangrijpend, boeiend en ongelooflijk verhaal is en dat het leest als een trein. De foto’s in het boek, maar ook de items die recent in de media verschenen, zijn een mooie aanvulling op het verhaal. Een absolute aanrader, die voor mij 5 sterren waard is.