Geluk en miserie

"De mensen klampen u aan. Of ge dat nu wilt of niet. Ge zijt immers de facteur. Ge draagt een uniform. Ge betekent iets. De mensen willen hun geluk met u delen, of hun miserie. Meestal hun miserie. En ik luister."

Ludo, de facteur, begint aan zijn laatste ronde. Hij wordt vergezeld door twee meisjes, die voor zijn opvolging moeten zorgen. De laatste ronde is het ideale moment voor een terugblik, maar ook voor mijmeringen over de toekomst.

Door de korte hoofdstukken, de spanningsopbouw en het prachtige taalgebruik is het boek vlot leesbaar. In het begin lijkt het een rustig verhaal, maar met mondjesmaat komt er steeds meer dramatiek. Ludo heeft veel meegemaakt in zijn leven, het verlies van een vriend, het gemis van zijn dochter, de problemen van zijn vrouw,... Maar iedereen die aan bod komt in het verhaal heeft zijn eigen problemen, het ene al erger dan het andere. Geluk en miserie dus.

De lezer krijgt niet op alle vragen een antwoord, net zoals Ludo niet op al zijn vragen een antwoord weet te vinden. En dat brengt de lezer dan ook weer dichter bij Ludo zijn gevoelens, toch ook wel mooi!

Het Vlaamse taalgebruik maakt van dit boek een volks verhaal. Uitdrukkingen zoals een kwaai broek, een klak, beuzelarijen,... zijn zeker bekend bij de Vlaamse lezers. Misschien vormen ze een struikelblok voor de Nederlandse lezers?

De laatste ronde is moeilijk onder te brengen onder één bepaald genre. Een tragikomische roman kan een goede beschrijving zijn. De problemen van Ludo zijn mooi vermengd met de nodige humor. Dat humoristische zit dan eerder in de schrijfstijl dan in de gebeurtenissen.

"...Ge kent mij intussen een beetje, hoop ik."

Gedurende het hele verhaal heeft de lezer het gevoel dat hij samen met de facteur aan tafel zit, in een gezellig klein café. Was het stoere cafépraat of is het allemaal echt gebeurd?

Knap werk van Louis Van Dievel!