"De dood is mijn muze"

“Ik kan niet van anderen verwachten dat ze mijn leven vormgeven. Door mezelf als object te zien, ontsloeg ik mezelf ook van alle verantwoordelijkheid om zélf iets van mijn leven te maken.”

Deze debuutroman van Katrijn Van Bouwel is indrukwekkend en doet de lezer uitkijken naar meer van haar werk!

Het boek begint met het hoofdstuk Herfst. We leren Mila kennen als naaktmodel. Mila wil een muze zijn. Ze wil vereeuwigd worden. Hiervoor geeft ze zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot. Maar alles is tijdelijk en vergankelijk.
De winter is meer het hoogtepunt in het verhaal, als Mila Torven leert kennen. Misschien dat er daarom ook uitdrukkelijk ‘die winter’ staat vermeld, omdat die periode toch wel belangrijk is in het leven van Mila?

" Ik sla mijn ogen op en het gebeurt. Zoals een bril beslaat wanneer je van de koude in een warme ruimte komt, zo condenseert mijn ziel op mijn hart wanneer ik hem zie."

De seizoenen veranderen, net zoals het leven van Mila. Haar onzekerheid, iets willen betekenen, de zoektocht naar zichzelf... heel boeiend om te lezen! Mila maakt toch ook een positieve ontwikkeling door, hoewel er een donkere kant blijft bestaan.

Het prachtige taalgebruik van Katrijn Van Bouwel is het meest opvallende aspect van dit boek. Zoveel mooie zinnen! Maar extra diepgang is er ook door de verwijzingen naar kunstwerken, mythologie en godsdienst.

Het ontwerp van de kaft is zeker het vermelden waard, fijn dat er zoveel aandacht is besteed aan de vormgeving! In de afbeelding zit het gehele verhaal verwerkt. Lichaam en skelet keren steeds weer terug.
Op de kaft het silhouet van een meisje. Als lezer had ik steeds het gevoel dat dit het silhouet van Katrijn van Bouwel is. Zou dit kunnen? Op de titelpagina in het boek staan het silhouet en het geraamte mooi over elkaar. De muze en de dood. De dood die dan ook weer een muze is.

"Mijn leven is een vivisectie. Ik leg mezelf bloot. Niet meer met een penseel, maar met een scalpel...De dood is mijn muze."