“Avenue van de mysteriën”, een lange reis!

In deze laatste roman van John Irving worden eigenlijk twee verhalen verteld, dat van de neurotische 54-jarige schrijver Juan Diego Guerrero die van Iowa naar de Filippijnen reist en die ontdekt dat hij weer kan dromen als hij de bètablokkers om zijn bloeddruk te verlagen niet slikt, en een onderliggend verhaal, dat gevormd wordt door deze dromen, samen met de herinneringen over zijn jeugd in Mexico, waar hij met zijn zusje Lupe opgroeide op een vuilnisbelt.
De roman wordt bevolkt door wonderbaarlijke personages die het verhaal een zweem van magisch realisme meegeven, zoals weeskinderen, dakhonden en circusartiesten, maar bevat ook lange uitweidingen over de katholieke kerk, sexualiteit, liefde en zelfopoffering, bekende thema’s uit het eerdere werk van Irving.
Ook de opbouw van het verhaal en de manier waarop hij de spanningsboog aanbrengt, zijn voor mij als lezer van eerdere romans van zijn hand, heel herkenbaar en eigenlijk weinig verrassend.
Behalve dat het voor mij leek alsof Irving soms een beetje vastliep in zijn verhaal, maakten de uitgebreide uitleg van bepaalde feiten en de eindeloze herhalingen het lezen van dit lijvige boek tot een hele opgave. Vooral de eerste helft van het verhaal mist behoorlijk wat vaart, maar ook de laatste twintig bladzijden brengen eigenlijk weinig nieuws meer, terwijl je dat wel hoopt, al is het maar als beloning voor je lange adem...
Toch kan ik niet concluderen dat “Avenue van de mysteriën” een slecht geschreven roman is. De kleurrijke personages en hun belevenissen houden ondanks alles je aandacht vast en maken je net nieuwsgierig genoeg om je verder je laten lezen, misschien is dat wel het grootste mysterie van dit boek!