Het eerste boek dat ik van Mankell las is De man die glimlachte. Ik vond het goed genoeg om aan een tweede van hem te beginnen. Als Midzomermoord het eerste boek zou zijn geweest dat ik van hem gelezen zou hebben zou het eerste mij zijn tegengevallen. Alhoewel ik na bepaalde uiteenzettingen van het karakter van de door moord omgekomen collega van Wallander ook wel enig vermoeden had van de richting waarin men de moordenaar moest zoeken (afgezien van de monologen die de schrijver de moordenaar laat opvoeren) nam het verhaal voldoende verrassende wendingen om het spannend te vinden. En juist dat vind ik zo prettig aan Mankell, er zijn momenten dat het niet zozeer heel spannend is maar het blijft op die momenten toch boeiend omdat het in het gezelschap van Wallander toch heel aangenaam verkeren blijft. Geen boek waarin ik gestoord wilde worden.