Het zoutpad

De achterflap geeft een goede indicatie over waar het boek over gaat. Wat gebeurt er wanneer je bijna alles kwijt raakt en dan geen andere mogelijkheid ziet dan dan maar op pad te gaan. Om te zien waarheen dat leidt.
Misschien is wel het meest sprekende dat het boek, ondanks het drama wat er is, niet sentimenteel wordt. Raynor Wijn schrijft beeldend over de natuur, maar ook over het trotseren van de elementen. In zijn eenvoud raakt het en leest het als een pelgrimage en een oefening in loslaten en gelouterd worden. Waarbij het zeker spirituele kanten heeft maar zeker niet zweverig wordt.
Het zet je ook wel weer aan het denken over hoe we omgaan met daklozen en anderen die buiten de maatschappij komen te staan, al dan niet door eigen toedoen.
Na het lezen van dit boek had een enorme behoefte mijn wandelschoenen aan te trekken en op pad te gaan. Hoewel ik denk dat zo'n gelouterde/gezouten ervaring ook wel erg bepaald wordt door wat je bereid bent los te laten. En dan hoop ik met iets meer zekerheden op pad te kunnen gaan. Toch leert dit boek je wel dat geluk, hoop en zin zit in de hele kleine dingen die we vaak zo makkelijk voorbij lopen.

Ik geef het boek 5 sterren