Nevermoor

Het verhaal gaat over de tienjarige Morrigan (gelukkig geen Alice) Crow die gedoemd is. Niet alleen gedoemd door alle rampen en negativiteiten waar ze verantwoordelijk voor wordt gesteld, maar ook gedoemd om op de avond van haar elfde verjaardag te sterven. Maar Jupiter Noord heeft andere plannen met haar. Hij biedt haar een uitweg, een manier om te overleven en zo reist ze af naar een bijzondere wereld: ‘Nevermoor’. Het enige wat ze hoeft te doen om haar noodlottige einde te omzeilen is deel te nemen aan een reeks proeven, en deze ook te doorstaan. Om uiteindelijk lid te worden van het Wondergenootschap. Maar niet iedereen gunt haar die kans. En hoe moet ze de laatste proef ooit doorstaan als ze niet eens weet wat haar bijzondere gave is.

De cover sprak me een stuk meer aan dan de beschrijving van het boek. Maar toch werd ik er op de een of andere manier door aangetrokken. Wellicht door alle andere boeken waar de cover en de titel me aan deden denken. Maar zodra ik in het boek begon, vond ik het eigenlijk redelijk leuk. Ik begon overigens in het boek in de veronderstelling dat het een kinderboek was. maar het viel me in de eerste hoofdstukken al op dat 1. De bladzijdes net zo vol staan als veel van de andere boeken die ik lees en 2. Dat er gebruik werd gemaakt van woorden en een bepaald taalgebruik dat ik niet echt geschikt vind voor kinderen. Althans ik zou het op 12-jarige leeftijd echt niet hebben kunnen lezen. Ik had sommige woorden echt niet begrepen en sommige namen ook niet goed kunnen lezen, laat staan uitspreken. Dus wat dat betreft lijkt dit boek toch iets meer gericht aan oudere lezers, bijvoorbeeld van de middelbare school.

Maar om terug te komen op het verhaal zelf: wauw, echt wel bijzonder. Eerst wist ik niet goed waar het naar toe ging. Morrigan was maar een arm kind dat niet begrepen of geliefd werd, tot iemand interesse toonde in haar en in haar geloofde. Maar naarmate het verhaal vorderde werd het ook vreemder. Jongens met het hoofd van een hond, een reusachtige pratende kat, een hotel dat elke nacht van interieur verandert en mensen die met paraplu’s van daken afspringen. Tja, het komt allemaal langs in dit boek en nog veel meer eigenlijk. Maar het feit dat het eigenlijk zo ongeloofwaardig is, maakt het uniek. Dat had ik ook bij ‘Verdermeer’ van Tahereh Mafi. Sommige dingen zijn zo moeilijk voor te stellen, dat het leuk wordt om erover te lezen. En dat zorgde ervoor dat ik meer te weten wilde komen over ‘Nevermoor’.

Volgens Jupiter heeft Morrigan een bepaalde gave, een kneepje, zoals ze het noemen in dit boek. Maar Morrigan komt er maar niet achter wat dat nou precies is. Jupiter zegt dat hij alles onder controle heeft en dat alles wel goed komt, maar hoe dichter ze bij de finale komt, hoe spannender het wordt. Is Jupiter wel eerlijk geweest, of laat hij haar nu gewoon stikken. De laatste hoofdstukken naar de onthulling van Morrigan’s ware aard, waren een beetje langgerekt, ondanks dat er veel belangrijke en bijzondere informatie aan het licht kwam.

Verder heb ik echt oprecht van dit verhaal genoten. Ik zou het mijn oppaskindje van twaalf net niet of net wel aanraden, omdat het hier en daar wat langdradig kan zijn en misschien niet overal even duidelijk is waar het verhaal nou uiteindelijk naartoe wil. Maar wellicht dat wat meer gevorderde lezers van een jaar of elf/twaalf zich helemaal in dit verhaal kunnen verliezen. Ze moeten wel van fantasie houden, anders ga je je stierlijk vervelen tijdens het lezen.