Obsidian

Obsidian is het eerste deel in de naar het Nederlands vertaalde Lux-serie van Jennifer L. Armentrout. Haar kenden we al van de New Adult reeks 'Wacht op Mij'. Dit verhaal is immers meer gericht op de jongere lezers en als we de sticker op de voorkant moeten geloven 'voor de fans van Twilight'.

Het verhaal gaat over Katy die pas is verhuisd met haar moeder naar een klein dorpje waar iedereen elkaar kent. Katy houdt van boeken, bloggen en dus lezen. maar haar moeder stimuleert haar om in contact te komen en blijven met hun buren waar een jongen en een meisje van haar leeftijd wonen. De eerste ontmoeting tussen Katy en Daemon verloopt alles behalve prima. Ze lijken vanaf het eerste moment een hekel aan elkaar te hebben en Daemon weet precies wat hij moet zeggen om Katy op stang te jagen. Dee, zijn zus daarentegen, is ongelofelijk aardig. Er ontstaat gelijk een klik tussen de twee en ze trekken regelmatig samen op. Maar dat betekent dat ze Daemon ook vaker tegen komt, en ze merkt dat hij haar liever niet in zijn buurt heeft, of in de buurt van zijn zus. Een aantal vreemde gebeurtenissen volgen elkaar op en ineens is Katy niet meer zeker van wat ze kent en wat ze geloofd. Daemon en Dee zijn niet wie ze zeggen dat ze zijn.

Ten eerste de cover is echt prachtig. Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik
meegezogen in Katy’s verhaal. De schrijfstijl van Jennifer is, net als in de andere boeken, enorm fijn. Het leest snel, niet te moeilijk en persoonlijk kan me nergens aan storen. Het is precies zoals ik gewend ben van haar. En dat betekent dat de vertalers en de uitgeverij weer uitstekend werk hebben geleverd. Ik ben echt, oprecht fan van Zomer & Keuning.

Wat het verhaal zelf betreft, sommige lezers vinden het (te) veel weg hebben van de Twilight Saga. Ik had hier geen last van. Zelf toen ik de Lux serie voor het eerst las, had ik geen moment of passage het gevoel dat het op Twilight leek. Die hele Twilight Saga is me nooit te binnen geschoten. Voordat ik in de Nederlandse versie begon, had ik deze opmerking bij meerdere lezers voorbij zien komen. Ik hoopte dat het mijn pret tijdens het lezen niet zou bederven. Gelukkig heeft het dat niet gedaan. Ik kan elk boek best wel ‘objectief’ lezen, zonder me te laten beïnvloeden door wat anderen zeggen.

Het verhaal loopt snel door. De ontmoeting tussen Katy en de familie Black vindt al snel plaats en vanaf dat moment keek ik steeds uit naar een nieuw moment van contact tussen Katy en Daemon. Ik hield ervan hoe Katy zo negatief maar toch ook wel positief over hem kon denken. En ik hield ervan hoe Daemon haar benaderd. Als een soort alfa mannetje, maar Katy laat zich daardoor niet zo snel beïnvloeden. Althans, dat dacht ik. Want ze heeft het toch wel snel te pakken van Daemon.

Er komen nog meer bijzondere leuke maar ook minder leuke personages in het boek voor. De opmerkingen die anderen maken over Katy in haar bijzijn, zijn soms een beetje overdreven. Als ik deze opmerkingen over mij zou horen, zou ik, na het lezen van al deze boeken, allang weten wat er zo ongeveer zou spelen. Bij Katy is dit niet echt het geval, ook al leest ze zelf ook paranormale boeken. Mijn fantasie zou al met me op de loop zijn gegaan voordat ik de kans zag om er naar te vragen. Zeker de vreemde en bijzondere gebeurtenissen die zich rondom Katy afspelen hadden er bij mij veel eerder voor gezorgd dat ik een verklaring zou eisen van de Blacks. Aan de andere kant gaf dit de schrijfster wel de gelegenheid om de spanning op te bouwen en de lezer nog even in spanning af te laten wachten.

Als er uiteindelijk aan het licht komt wat er nou eigenlijk speelt, verliest het verhaal geen vaart. Er dreigt gevaar en Daemon is de enige die Katy daartegen kan beschermen. En hoewel dit ontzettend cliché is, vind ik dit soort dingen altijd geweldig om te lezen, mits ik de personages bij elkaar vind passen. En oh boy wat passen Daemon en Katy goed bij elkaar.