Tinkelen met Wiplala

Kinderboeken zijn ondanks ze voor kinderen zijn geschreven, vaak tijdloos. Als je van kinderboeken houdt natuurlijk en ik kan nog steeds van die verhalen genieten. Sommige zijn nog spannend! In de bushokjes had ik de poster zien hangen van de filmeditie van dit boek, vroeger heb ik best wat Annie M.G. Schmidt boeken versleten en was daardoor best benieuwd naar dit verhaal. Alle elementen die ik in boeken zo waardeer zitten erin: spanning, een beetje humor, fantasie en avontuur. En met zo'n leuke cover gaan je vingers helemaal kriebelen om het boek open te slaan.

Het avontuur begint op bladzijde 1 en stopt pas aan het einde. Er zit eigenlijk geen saai moment in het boek, mede doordat Wiplala nou eenmaal een dondersteen is en graag oefent met zijn tover -eh- tinkelkunsten! En dat gaat niet altijd even goed, met soms ietwat vervelende gevolgen voor de familie Blom. Wiplala is een schattige Wiplala (ja hij is vernoemd naar zijn volkje), ik zag hem niet echt voor me zoals hij op de cover staat. Meer een jongere variant daarvan, misschien omdat hij zo klein is? De familie waar hij terecht komt is ook leuk; de kinderen zijn uitbundig en de vader is een mopperpot die overal wel gevaar ziet, waardoor Wiplala eigenlijk niet mag tinkelen (waar Wiplala maar een klein beetje naar luistert).

Het verhaal vond ik leuk, vooral vanwege het kattenkwaad dat Wiplala ongemerkt uithaalt en de gevolgen daarvan. Ondanks dat het een dun boekje is, kom je samen met de familie en Wiplala op een heleboel onverwachte plekken. Tevens vind ik dat de wereld heel goed vanuit het oogpunt van Wiplala is beschreven, want voor hem is alles natuurlijk gigantisch groot. En je hebt er geen idee van hoe moeilijk het is om ergens te komen of te pakken als jij zo groot bent als een vinger en de rest reuzen zijn. Dat vind ik erg knap en goed gedaan van Annie M.G. Schmidt.

Er waren twee dingen die ik storend aan het boek vond. 1) Er wordt zo nu en dan oud Nederlands gebruikt: 'Jullie bent daar geweest'. Als dat constant bij één personage zou zijn, zou het passen, maar ik had het gevoel dat het willekeur was. En 2) er stonden best vaak rare enters in het boek, ergens midden in de zin, halverwege de regel. Als het één keer is kan ik me voorstellen dat het erbij inschiet, maar het was toch wel vaak. Vind ik erg jammer. Het leesplezier leed er niet onder, het was alleen een beetje storend.

Samengevat, leuk en avontuurlijk verhaal over Wiplala. Je leest het in één adem uit en het is een zeker een aanrader (ook voor volwassenen!).