Beeldend verteld, spannend geconstrueerd

David Hewson heeft al meer dan twintig thrillers op zijn naam staan en is vooral bekend geworden met zijn serie rond de Romeinse rechercheur Nic Costa. Tussen deze inmiddels achtdelige reeks door heeft de Engelsman enkele standalones geschreven. Zo ook Dans van de doden, waarin politiepathologe Teresa Lupo − een bijfiguur uit de Nic Costa-serie − de hoofdrol speelt. Hewson maakt met Teresa een uitstapje naar het winterse Venetië waar het carnavalsfeest in volle gang is.

Het bezoek van Teresa aan de ‘stad van het water’ is niet zonder reden; haar geliefde tante Sofia is spoorloos verdwenen. Sofia is een excentrieke wereldburger met een ietwat onconventionele manier van leven. Ze verhuist wel vaker onverwachts van de ene stad naar de andere, of zelfs van het ene land naar het andere, maar ditmaal lijkt haar verdwijning niet zomaar een verhuizing te zijn. Het enige wat Teresa van haar heeft is een uitnodiging om met spoed naar Venetië te komen, en daarbij de sleutels van haar appartement. Daar is het een puinhoop, wat het gevoel versterkt dat er iets niet klopt. Wanneer Teresa de politie inlicht, krijgt ze weinig sympathie. Haar tante is een volwassen vrouw die er wel vaker tussenuit glipt en bovendien: het is carnaval, dus de politie heeft andere dingen aan het hoofd. Tussen de rotzooi in het huis vindt Teresa een brief met een verhaal waarin zowel Teresa als Sofia worden genoemd. Tevens bevat het document enkele mysterieuze verwijzingen naar de historische cultuur en bezienswaardigheden van Venetië. Er volgen meer van dit soort brieven en het verhaal wordt steeds complexer. Teresa vertrouwt het niet en besluit zelf op onderzoek uit te gaan. Daarbij krijgt ze hulp van Sofia'’s buren, de Venetiaanse politie en een oude collega. Langzaam wordt het raadsel ontrafelt, waarbij de oplossing te vinden is in het verleden van Teresa, Sofia én Venetië...

David Hewson geeft in Dans van de doden weer blijk van zijn unieke eigen stijl van schrijven. Met een beeldende verteltrant zet hij een spannend geconstrueerd verhaal neer dat zich afspeelt in een prachtige stad vol historie, geheimen en culturele trekpleisters. Venetië tijdens carnaval is een ideale setting voor dit verhaal. De ondoorgrondelijke stad wordt zowel fascinerend als beangstigend beschreven. De vele toeristische attracties, de Basilica di San Marco en de beroemde Rialtobrug staan in contrast met de donkere, verlaten en vaak doodlopende steegjes. En juist deze nauwe, bochtige straatjes van de stad vormen, samen met het gekostumeerde carnaval, de onderlagen van de plot. De koude winter kruipt niet alleen onder de huid van Teresa, maar laat ook de lezer niet onberoerd als het verhaal steeds mysterieuzer wordt.

Daarnaast geeft Hewson ook de personages een levensechte uitstraling, waarbij zijn oog voor detail indrukwekkend is. De figuren in Dans van de doden zijn goed gevormd en worden neergezet als echte individuen. Niemand wordt gekarakteriseerd in termen van zwart en wit, waardoor ze interessant zijn om over te lezen.

Echter is het verhaal soms net zo'’n wirwar als de straten van Venetië. Als lezer weet je geen moment welke kant het opgaat. Dat zorgt enerzijds voor spanning, maar anderzijds kan het verwarring veroorzaken. De lange hoofdstukken bevatten, naast de genoemde sfeerimpressies, een aantal langdradige en overbodige beschrijvingen, waarbij je je afvraagt welk doel ze dienen. Bovendien geeft het einde geen duidelijk antwoord op de vele vragen die gedurende het lezen van het boek ontstaan. Het is aan de lezer om te bepalen of het onmogelijke werkelijk gebeurd is, of dat er wellicht bovennatuurlijke krachten in het spel zijn geweest. Al met al moet je als lezer goed uitkijken dat je niet verdwaalt in de straten van Venetië en het labyrint dat zich vormt. Maar voor een krachtige thriller met bijzondere sfeertekeningen, cultuurhistorische achtergronden en levendige personages ben je bij David Hewson aan het juiste adres!