Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Voor ik ga slapen S.J. Watson

Magalie 01 november 2016
Leesportfolio Nederlands

Literatuuropdracht 1 - literaire recensie van een thriller
Ik heb het veelbelovende boek ‘Voor ik ga slapen’ gelezen voor deze literatuuropdracht. Onze leerkracht Nederlands liet uitschijnen dat een zeer goed boek was, dus was ik er zeer nieuwsgierig naar en besloot ik het te lezen.

Voor ik ga slapen wordt beschreven als een psychologische triller. Het boek is geschreven door S.J. Watson (1971), een Engelse schrijver, die geboren is in de Midlands en nu in Londen woont. Watsons eerste roman, ‘Voor ik ga slapen’, is een fenomenaal internationaal succes. Een bestseller, die gepubliceerd werd in 30 verschillende landen. Het boek won ‘ The Crime Writers Association Award ‘ voor het beste romandebuut en ‘ The Galaxy National Book Award’ voor de beste misdaadtriller van het jaar.

Er is ook een verfilming gemaakt van het boek in 2014, waar Nicol Kidman, de rol van Christine neerzet en onder andere ook Colin Forth en Anne-marie Duff een rol spelen in de film.

“ Onze herinneringen bepalen onze identiteit. Maar wat als je geheugen elke nacht opnieuw wordt gewist?” Deze zin staat geschreven op de achterflap van het boek en gebeurt precies elke dag opnieuw bij Christine.
Christine wordt elke ochtend wakker in een vreemde kamer, vreemd bed, vreemde kleren en naast een vreemde man, zonder enig besef dat het haar kamer, haar bed, haar kleren en haar man is. Christine lijdt aan een zeer ernstige en zeldzame vorm van geheugenverlies, waarbij ze telkens als ze gaat slapen haar geheugen verliest met als gevolg dat ze iedere ochtend wakker wordt met geen enkel idee waar ze is en wat haar verleden is, dus legt haar man Ben met wie ze al 22 jaar getrouwd is uit dat ze 20 jaar geleden een ongeluk heeft gehad en sindsdien aan geheugenverlies lijdt. Hij verteld haar wie ze is. Op aanraden van haar dokter, dokter Nash houdt ze een dagboek bij waarin ze alles schrijft wat ze die dag te weten is gekomen en wat er gebeurt is. Dit dagboek dient niet alleen om te weten te komen wie ze is maar ook om op zoek te gaan naar de (vervreemde) dader die er voor heeft gezorgd dat ze haar geheugen kwijt is. Door het lezen van dit dagboek is ze in staat om haar verleden in elkaar te puzzelen en zal ze uiteindelijk op de harde realiteit botsen.

S.J.Watson neemt voor zijn debuutroman meteen een ingewikkeld onderwerp namelijk geheugenverlies bij de kop, maar hierbij heeft hij het verhaal niet met ingewikkelde wetenschappelijk termen laten versmelten. Hij hanteerde een duidelijke en verstaanbare taal doorheen heel het verhaal. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Christine, de ik-vorm. Hierdoor kunnen we de gedachten van het hoofdpersonage op de voet volgen en ons inleven in haar gevoelens . Doordat het in de ik-vorm staat, beleeft de lezer elke ochtend opnieuw het moment waarop Christine verward wakker wordt en zich niks meer herinnerd, dit kan op de duur langdradig worden omdat er heel de tijd in herhaling wordt gevallen. De spanning wordt doorheen het verhaal wel steeds meer opgebouwd, doordat de lezer meer komt te weten door het dagboek- samen met Christine- te lezen.

Het boek is in een niet chronologische volgorde geschreven , doordat het grote stuk met het dagboek eigenlijk het verleden voorstelt, aangezien ze haar eigen verleden niet kan herinneren.
Misschien was het doel van de schrijver om de lezer er zich bewust van te maken, hoe belangrijk ons geheugen is. Dat ons geheugen de leidraad is in ons leven. We hebben het nodig om ons dingen in het verleden te kunnen herinneren, maar ook om dingen in de toekomst te kunnen plannen. Zonder ons geheugen zijn we niets. Het bepaald onze identiteit.

Persoonlijk had ik hogere verwachtingen van het boek en zeker omdat het een aanrader bleek te zijn. Wanneer ik de achterflap van het boek lees lijkt het mij een heel interessant thema, een genre dat ik normaal gezien niet lees, iets dat uit mijn comfortzone is omdat ik een liefhebber ben van romans. Dus was ik zeer nieuwsgierig om het boek te lezen.

Het was de eerste keer dat ik een boek met dit thema tegenkwam, maar ik ben van het idee dat de schrijver er veel meer mee had kunnen doen, door het thema beter uit te werken en er meer verschillende wendingen in te steken die te maken hebben met bijvoorbeeld de problemen die je ondervindt door geheugenverlies.

Normaal lees ik een boek van dit formaat op minder dan een week uit, dit boek heeft mij moeite en volharding gekost om het uit te krijgen. Omdat er maar geen versnelling in kwam te zitten, niet op pagina 100 en zelfs nog niet op pagina 200. Elke nieuwe dag in het boek begon met hetzelfde moment- zoals ik al heb vermeld- wanneer Christine wakker wordt en niet weet wie en waar ze is, dan begint ze haar dagboek te lezen en worden alle momenten uit haar verleden weer herhaald. Pas vanaf pagina 300 vond ik dat er ineens een bruuske versnelling in kwam te zitten.

Het einde van het boek is zeer origineel en neemt een verrassende wending aan dat ik helemaal niet had zien aankomen. Zelf dacht ik dat haar man Ben geheimen had omdat hij slechte of kwaadaardige intenties had met z’n vrouw, maar daar bleek uiteindelijk helemaal niets van waar te zijn, integendeel.

Mijn algemene eindconclusie is dat wanneer mensen aan mij vragen of ze het boek zouden lezen,ik hen het boek niet zo snel zal aanraden. Het was niet het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen, maar een aanrader is het in mijn ogen zeker niet. De hoofdreden: te langdradig en te veel herhaling.








Reageer op deze recensie