Verhaal met vele puzzelstukjes die allemaal op hun plaats vallen

Je valt als lezer direct in het verhaal. Grace wordt door een man naar een inrichting gebracht en daar achtergelaten. In de daaropvolgende hoofdstukken kom je erachter dat het boek uit drie verhaallijnen bestaat. Door de plaats en datum aan het begin van elk hoofdstuk weet je al snel wie er bij welke verhaallijn hoort, maar vooral de vele namen zijn in het begin even wennen. Het verhaal vind ik ontzettend origineel en heel goed uitgewerkt. Wat mij helaas wel opviel, is dat de details niet altijd lijken te kloppen.
Zo is Emma totaal niet verbaasd wanneer zij een brief aan Grace vindt met als afzender Vikram. Ten eerste weet Emma niet beter dan dat haar moeder is overleden tijdens de bevalling. Ten tweede: waarom zou haar moeder (liefdes)brieven krijgen van een andere man dan haar ‘vader’ de rechter?
Een ander iets is dat de inrichting waar Grace zat het ‘Our lady’s hospital’ heette. En dan lees ik in het boek: ‘Bij de eerste paar namen las Emma elk detail, maar na een tijdje pikte ze alleen de vrouwelijke inschrijvingen er nog uit.’ Als je het mij vraagt waren er alleen maar vrouwelijke inschrijvingen, aangezien het hier om een inrichting gaat speciaal voor vrouwen. Dit soort details maken het verhaal dus bij vlagen ongeloofwaardig. Daarnaast vond ik de emoties af en toe wat vlak neergezet. Het was helaas geen tranentrekker voor mij.
Wel vind ik dat de tijd waarin het zich afspeelt goed is neergezet. De gearrangeerde huwelijken, de haat naar buitenlanders, de gecompliceerde familierelaties. Ik wist niet dat de jaren vijftig zo streng waren en dus heb ik wel iets geleerd van dit boek. Dát en dat het verhaal zo goed in elkaar zit en alle puzzelstukjes aan het einde op hun plek vallen en het verhaal ook nog eens een happy ending heeft, maakt het boek voor mij drie sterren waard.