Aardig

maar niet ‘meedogenloos spannend’,Na Zonnestorm, Midzomernacht en Het zwarte pad, is er nu een nieuw boek van de Zweedse auteur Åsa Larsson. Ook in dit vierde boek, getiteld Tot de woede is geluwd, zijn de hoofdrollen weggelegd voor Rebecka Martinsson, officier van justitie, en Anna-Maria Mella, politierechercheur.
Het verhaal begint op 9 oktober. De 17-jarige Wilma en haar vriend Simon hebben een vliegtuigwrak ontdekt op de bodem van het Vittangimeer en ze besluiten ernaar te gaan duiken. Maar de duiktocht eindigt fataal voor de jongeren…
Enkele maanden later wordt Wilma’s lichaam in een rivier gevonden. Op het eerste gezicht wijst alles op een ongeluk, maar officier van justitie Rebecka Martinsson vertrouwt het niet. Samen met rechercheur Anna-Maria Mella gaat ze op onderzoek uit. Al snel komen ze achter de afschuwelijke waarheid: Wilma is vermoord. Maar door wie? En waarom?
‘Ik herinner me hoe we stierven. Ik herinner me hoe en ik weet hoe.’ Meteen in het begin van het boek wordt het bijzondere perspectief duidelijk, namelijk die van het dode meisje Wilma. De lezer weet dus dat ze dood gaat, maar toch is het verhaal spannend, omdat je blijft hopen dat je op het verkeerde been bent gezet en dat het meisje in leven zal blijven. De eerste paar bladzijden zijn aardig spannend, ze trekken de lezer meteen in het verhaal. Daarna zakt de spanning wat af.
Na ongeveer 1/3 van het boek kan de lezer al raden door wie Wilma vermoord is. Dan houdt alleen de vraag ‘waarom’ het boek nog interessant. Spannend is het nog slechts af en toe, Larsson slaagt er niet meer in de lezer zo op het puntje van zijn stoel te krijgen als in het eerste hoofdstuk. Erg jammer.

Door de vele personages die worden opgevoerd, is het verhaal soms wat lastig te volgen. Wie was dat ook al weer? Even terugbladeren… Al die namen van de kinderen van Anna-Maria hadden er bijvoorbeeld wel uit gekund, ze komen slechts één keer in dit boek voor.
Wel mooi is Larssons literaire, haast poëtische schrijfstijl. Ze vertelt het verhaal erg beeldend, het ijskoude noorden van Zweden is haast voelbaar. Het perspectief van de dode Wilma is mooi uitgewerkt, zij kijkt als het ware mee met het onderzoek naar haar eigen dood. Dat klinkt misschien wat vaag en bovennatuurlijk, maar Larsson beschrijft het op zo’n manier dat er niets vreemds aan is.
De schrijfster gebruikt veel flashbacks, vooral naar de kindertijd van de moordenaar, om zo het ‘waarom’ uit te leggen. Deze korte verhaallijnen tussendoor halen behoorlijk de vaart uit het verhaal, maar ze maken het verhaal wel interessant en de personages komen meer tot leven.
‘Eindelijk heeft de Noorse crime-koningin, Karin Fossum, een waardige tegenhanger’ staat er op de achterflap. Helaas is dit niet Åsa Larsson. Haar debuut Zonnestorm werd goed ontvangen, maar gaandeweg lijken haar boeken steeds minder te worden. Dit boek is aardig, maar het is geen meedogenloos spannende thriller die de lezer nachten wakker houdt.