Langzame start, knallend eind

Twylla is al van jongs af aan uitverkoren. Eerst was ze uitverkoren om haar moeder op te volgen als Zondeneter maar later werd ze door de koning en koningin herkend als de Incarnatie van Daunen. Een heilige gezonden door de Goden. Het bewijs hiervoor is dat zij als enige het giftige Dageraadschade drankje kan drinken zonder dat ze dit met haar leven bekoopt. Het gevolg van deze gave is dat haar huid giftig wordt. Eén aanraking is al dodelijk. Ze is daarom ook al jaren niet aangeraakt en wordt veilig gehouden in het koninklijk paleis van Lormere… Dan komt Lief in haar leven. Haar nieuwe wachter. Hij is anders. Hij durft haar aan te kijken, dichterbij te komen dan wie dan ook en hij is brutaal. Twylla voelt iets dat ze al lang niet meer gevoeld heeft.

Personages
Twylla is jong en naïef en hoewel ik vaak en aversie heb tegen naïeve meisjes die maar wat in hun lot berusten snap ik waarom Twylla zo is. Ze is een werktuig van de goden en de koningin. Ze doodt als zij dat willen, doet wat haar gevraagd wordt en bid tot de goden. Ze krijgt geen ruimte en moet alles op alles zetten om de wrede en angstaanjagende koningin tevreden te houden. Ze kán niks anders, ze is ervoor gekozen, uitverkoren, het is haar taak en die van niemand anders. Ze kan niet vluchten, waar moet ze heen? Ze kan haar krachten niet gebruiken om haar zin te krijgen, de koningin zou haar op alle mogelijke manieren straffen, de dood zou een verlossing zijn vergeleken met de straffen van de koningin… Ze is ook uitgehuwelijkt aan de prins en hoopt dat haar zorgen voorbij zullen zijn als het eenmaal zover is en de koningin minder macht zou hebben.

Het boek wordt ook vanuit de ogen van Twylla beschreven. Wat zij meemaakt, wat zij voelt, dat lees je. De intriges van het hof, de plannen van de koningin, de plannen van de prins, de brutaliteit van Lief. Allemaal door haar ogen. Door de naïeve ogen van Twylla. Soms kan dat best irritant zijn, haar overtuigingen en ideeën zouden de mijne niet zijn en soms botste dat een beetje.

Lief is de nieuwe wachter van Twylla en hij is anders. Hij komt uit Trygellië. Hij kijkt haar aan, is brutaal, weet niks van hoffelijkheden en durft dichterbij te komen dan wie dan ook. Hij praat mét haar en niet tegen haar. Hij wordt een vriend, misschien zelfs meer. Twylla is echter uitgehuwelijkt aan de prins waardoor Twylla met een duivels dilemma wordt opgezadeld.

Fantasy
Giet daar bovenop nog eens oude tradities, vergeten legendes en een vleugje alchemie en je hebt de ingrediënten van dit fantasy verhaal. Hoewel de fantasy elementen niet overtuigend zijn. Het is meer alsof je een fictief verhaal leest uit een oude tijd. Het fantasy element komt voort uit dat Twylla de incarnatie van Daunen is en dus een giftige huid heeft en een vleugje alchemie die in dit deel nog niet erg naar voren komt. De koningin zou jaloers zijn op de buurlanden die de kunst van de alchemie wel begrepen hebben en wil haar eigen alchemisten hebben omdat ze jaloers is en ook goud wil kunnen maken. Magie? Nee. Vreemde wezens? Nee. Mysterieuze gebeurtenissen? Niet echt… Ik miste dus wel wat elementen die dit echt een overtuigende fantasy zouden maken. De zaadjes zitten in het verhaal maar die moeten denk ik nog groeien en ik ben benieuwd wat het tweede deel daarin brengt!

Spanningsopbouw
De opbouw van het verhaal gaat erg traag. Het begin bestaat bijna compleet uit beschrijvingen van de situatie van Twylla. Samen met elementen uit haar verleden wordt het duidelijk hoe Twylla er bij zit en waarom dat zo is. De angst voor de koningin en de wreedheid van de koningin wordt duidelijk door gruwelijke gebeurtenissen met anderen. Het gevoel dat ze krijgt voor Lief, voor de prins, voor haar koninkrijk en de goden. Wordt allemaal beschreven, duidelijk met voorbeelden, verhalen etc. Het duurt en het duurt maar voor er echt iets gebeurt. En tussendoor gebeuren natuurlijk wat kleine dingen maar het tempo ligt echt heel laag.

De kleine dingen en het beschrijven van Twylla’s situatie maakt wel dat je doorleest, je wilt gewoon weten wat er gaat komen. Het is alsof je enorm lang in de rij staat voor de achtbaan, je hebt het ervoor over. Je wacht op een enorme plottwist, je weet dat die gaat komen en die plottwist maakt dat het boek toch nog spannend eindigt en ik nog benieuwd ben naar het volgende deel.

Eindoordeel
Voor lezers van Rode Koningin en Sneeuw als As, dit is een boek waar je even voor moet gaan zitten. Kom je niet door het begin heen mis je echt de plottwist die het verhaal toch goed maakt en waardoor je meer wil weten. Traag begin maar realistische personages en een interessante twist maken dit boek toch nog 3 sterren!

Originele recensie: https://brightbluebooks.wordpress.com/2017/11/13/recensie-de-vergiftigde-gave/