De hype voorbij

Er zaten goede en slechte elementen in dit boek. Het begin vond ik erg goed. Het beschrijft de wereld van Feyre, waarin zij haar hele familie onderhoudt door te jagen en waarbij eigenlijk alle lasten van de verantwoordelijkheid door haar gedragen worden. Ze is sterk, slim en houdt van haar familie.

Haar familie is echter een beetje vreemd. Haar ene zus wordt geschetst als dromer, lief en zachtaardig maar weinig toevoegend aan het gezin. Haar andere zus als streng, egoïstisch en koel, die geen vrede heeft met de situatie waar ze in zit maar er zelf weinig aan doet. Haar vader is een gebroken man en kan ook niet echt iets. Feyre snap ik, maar de rest van het gezin niet. Als je familie (en jijzelf) bijna van de honger omkomt snap ik niet dat je op je luie reet gaat zitten. Doe dan iets. Ga ook jagen, werken, bedelen of wat dan ook. Ga niet wachten tot je hele familie langzaam wegkwijnd…

Maar goed, op een gegeven moment richt Feyre haar pijl op een wolf, die elfide blijkt te zijn, en dood hem. Volgens een verdrag met het feeënrijk moet Feyre boeten doen voor haar daad en wordt ze meegenomen naar het feëenrijk Prythian. Daar komt ze terecht op een landgoed vol met Fae onder leiding van Tamlin. Hier begint mijn irritatie. Ze veranderd eerst in een zeurderige gevangene en daarna in een verliefde tiener. Alle kickass eigenschappen lijken ineens weg. Waar anderen dit juist realistisch vonden, dat je de onzekerheden en passies van Feyre leert kennen, vond ik het juist niet kloppen met het beeld dat in het begin van het boek wordt geschetst. Ik kon me er ook moeilijk in inleven.

Het boek veranderd hier ook van tempo, het gaat ineens erg langzaam en oh mijn god, als ik nog een keer hoor dat iets te mooi, te afschuwelijk, te wonderbaarlijk is om te schilderen ga ik gillen. Feyre schildert dus graag en dat wordt echt veel te vaak duidelijk gemaakt. Ze lijkt er ook niet echt goed in want ze denkt steeds dat ze dingen NIET kan schilderen.

Later in het boek wordt duidelijk dat er een ontzettend grote bedreiging is voor het hof van Tamlin en bloeit de liefde tussen Tamlin en Feyre op. Als er dan iets gebeurt waardoor ze uit elkaar gehaald worden pakt het boek het tempo weer een beetje op en vind ik het echt goed. Je ziet de kickass eigenschappen van Feyre weer terugkomen en in de strijd om haar geliefde te winnen sluit ze onverwachte vriendschappen.

Misschien komt het door de hype en waren mijn verwachtingen te hoog maar het boek voldeed helaas niet aan mijn verwachtingen. Ik ben er niet zo lovend over als anderen. Ik zie stukken in het boek die erg overbodig of langdradig zijn en die niet helemaal kloppen met het beeld dat in het begin van het boek geschetst wordt. Ondanks de minpunten vond ik het wel een goed verhaal en ik heb het ook met plezier (dan wel afgewisseld met irritatie) gelezen.

Het volgende deel schijnt nog veel beter te worden en ik ben wel echt benieuwd naar het vervolg!