Langzaam maar vol kattenkwaad

Miles is een saaie jongen. Hij heeft weinig vrienden op zijn school, doet niet veel, is niet bijzonder slim. Hij is stil en vrijwel onzichtbaar. Dan besluit hij om naar Culver Creek boarding school te gaan om “the Great Perhaps” te vinden. Hier ontmoet hij zijn kamergenoot, “the Colonel” en zijn beste vriendin Alaska Young. Alaska is roekeloos, impulsief, onvoorspelbaar en beschadigd. Door Alaska wordt Miles in een onvoorspelbare wereld getrokken vol kattenkwaad en rebellie. Hij valt als een blok voor haar.

“Sometimes you lose a battle. But mischief always wins the war”

Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van Miles. Je kruipt als het ware in zijn huis. Af en toe was dit wat moeilijk, hij is een jongen en lijkt af en toe wat oppervlakkig, terwijl hij op andere momenten weer heel diep is. Door het verschil in diepgang was het soms moeilijk om sympathie te voelen voor hem.

Miles wordt steeds meer zichtbaar. Hij ontdekt het roken, drinken en ontdekt hoe het is om te rebelleren. Hij ontwikkelt zich van kind naar puber. De benaming puber is express omdat zijn gevoelens en acties niet de acties van een jongvolwassenen zijn, maar echt van een puber.

Het boek is eigenlijk een grote zoektocht naar de zin van het leven. Miles zoekt dat door de laatste woorden van bekende mensen te onthouden. Uiteindelijk vind Miles het antwoord op zijn vraag maar het kost hem een hoop. Alaska doet het door de weg uit het Labyrint te zoeken. Haar levensvraag is: “How do I get out of this labyrinth of suffering?”

Het verhaal ontwikkelt zich langzaam. Er gebeurt gewoon vrij weinig. De hoofdpersonen leren elkaar kennen. Ze gaan naar school. Ze drinken, roken en halen grapjes uit. Pas na de helft van het boek wordt het wat spannender maar ook dit ontwikkelt zich wat langzaam.

“What is the meaning of being a person? What is the best way to ga about being a person? How did we come to be, and what will become of us when we are no longer?”

Het verhaal is doordrongen met filosofische levensvragen en mooie omschrijvingen van hele simpele dingen. Hierin heeft hij mij zeker weten te raken. Om nou te zeggen dat ik dit verhaal voor altijd bij me draag? Helaas niet. Ik snap ook de hype rondom John Green niet zo goed nu…