De keuze om een bepaald boek uit het rek te halen en je daar dan enekel dagen in te verdiepen is zoals proberen uit het aanbod smartphones in een belwinkel de juiste keuze te maken. Ze zien er allemaal min of meer leuk uit, sommige worden de hemel in geprezen en dan bedoel ik meestal de schrijver en de boodschap die hij er wil mee overbrengen en sommige blijken jouw ding niet te zijn wegens te moeilijk te begrijpen of te saai om enige beweging in je wenkbrauwen te krijgen. Dan is er nog de streek, regio, land waar het zich afspeelt en ik daar reeds beperkingen stel vermits ik braakneigingen krijg van alles wat amerikaans is omdat ze zich constant wentelen in hun eigen zelfverheerlijking, nam ik recent bevroren tegoeden mee naar huis. Een nieuwe schrijver is een ontdekking of een teleurstelling en bij Quentin Bates had ik een déja-vue omfloerst door een waw-gevoel. Ijsland, daar was ik geweest zodat ik de landschappelijke plaatjes wist te plaatsen en het ruwe, norse en jammer genoeg veramerikaanste karakter van dit volkje behoorlijk beschreven ervaarde om zo bij de dikke(volgens de schrijver stevig gebouwde) vrouwelijk hoofdpersonage te komen. Dat de schrijver een voorliefde heeft voor corpulente vrouwen is dik terug te vinden tussen de lijnen maar het geeft een andere dimensie aan de Bondachtige personages of halfverzopen gescheiden personages die schrijvers plachten als politioneel element in hun boeken te laten ronddolen. Ik verdronk langzaam maar zeker in het boek en voelde halfweg mijn tegoeden bevriezen, hoe realistischer kan het? Een penkustenaar is Bates niet maar een begeesterd en geinformeerd schrijver wel die telkens weer het verhaal bevolkt met nieuwe personages of dezelfde maar met een andere naam en daarmee de Ijslandse traditie om boomerangnamen te gebruiken met verve in de verf zet. Als ik volgende maal voor het boekenrek sta mij vergapend aan een nieuw aanbod zal ik onbewust mijn blik op Bates zetten omdat ik weet dat hij een vet schrijver is.