Prachtig boek!

‘Ik sla net met een zucht Ik leef in een wereld die ik niet ken dicht’, liet ik de uitgever weten toen ik dit boek net uit had. Toen ik er aan begon wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten. In mijn omgeving heb ik persoonlijk nog niemand meegemaakt die zo aan het dementeren was. Wel weet ik van mensen die dementie hebben. Alleen daar heb ik, als jongen van 16, niet zo nauw contact mee dat ik ook echt het hele proces mee beleef. Marjolijn Markus schrijft eerlijk en zonder zich druk te maken over wat anderen ervan vinden, zo lijkt het. Ze weet met haar verhaal te boeien, te intrigeren en te ontroeren.
Noem mij een emotioneel jongetje, als ik je vertel dat ik zo nu en dan een brok in mijn keel had wanneer het weer een keer niet goed ging met Koos. De wetenschap dat alles echt gebeurd is en dat er vele centra zijn waar mensen wonen die hetzelfde hebben als Koos, maakt het zo mogelijk nog ‘mooier’,  ‘rauwer’ en ‘droeviger’ dan het al is.
Maar toch heb ik zo nu en dan moeten glimlachen. Vooral in het begin van het boek, als sommige dingen nog een beetje ‘grappig’ waren. Waar dingen gebeurden die niet gingen zoals het hoorde en die eigenlijk al verwezen naar dementie. Zoals dat Koos de telefoon wil opnemen en dan de afstandsbediening van de tv aan zijn oor houdt. Dat zijn dingen die voor buitenstaanders nog als ‘grappig’ kunnen worden ervaren, maar die voor de naasten erg schokkend zijn, want zo kennen ze hun familielid niet. Je ziet in dit boek ook goed dat de manier waarop de buitenwereld er tegenaan kijkt erg verschilt met de manier waarop iemands naasten de dementie ervaren.
Al met al had ik dit boek binnen enkele dagen uit en met heel mijn hart geef ik het dan ook vijf fonkelende sterren.