Opzouten!

Wel een beetje teleurstellend. De Don Leo die we allemaal kennen, is uitgesmeerd over veel te veel pagina's: zo schematisch als een schoolwerkstuk, maar dan een stukje langer. Wat hem drijft? Geen idee, ik word niets wijzer over de man, slechts een klein beetje wijzer over de trainer. Wat een gemiste kans is, want Leo Beenhakker is van een uitstervende soort. Vrijwel altijd zichzelf, krijg je het gevoel. Met ziel en zaligheid betrokken, ontvankelijk voor nieuwe inzichten. Maar verder dan dat gaat het boek niet. Het hoeft geen Privé te worden (of Kieft of Gijp), maar als hij bijvoorbeeld zegt dat het hem moeite kost om weer eens een ontslag of vertrek bij een club te accepteren, dan is dát alles wat je leest. Terwijl hij in zijn interview in Volkskrant Magazine daar best schrijnend over is: de eenzaamheid, het gevoel er niet meer bij te horen, die telefoon die nooit meer gaat. Iemand die zo betrokken is bij de clubs waar hij werkte, móet daar meer over te zeggen hebben, maat ik lees er niets over. Resultaat: een voorspelbare opsomming van alle clubs en nationale teams die hij coachte. De stem van Don Leo is wel goed vervat trouwens: je hoort hem praten. Dezelfde woordkeus, dezelfde prettig relativerende (quasi-verveelde) toon. Maar we hebben hem al zo vaak horen praten, in het echt. Alleen dat al maakt dit een beetje een overbodig boek.