Andy Weir neemt ons mee naar de maan

Reikhalzend keek ik uit naar het langverwachte tweede boek van Andy Weir, de auteur die mijn hart wist te stelen met The Martian. Ik maakte dan ook een vreugdedansje toen Nancy zo lief was mij haar Advance Reader's Copy cadeau te doen. Eindelijk nam Andy Weir me opnieuw mee naar de ruimte, deze keer speelt het verhaal zich af op de maan in plaats van op mars. 

Het leven op Artemis - de eerste en enige stad op maan - is zwaar als je geen rijke toerist of excentrieke miljardair bent, en Jasmine 'Jazz' Bashara is geen van beide. Haar baantje als koerier levert nauwelijks genoeg op voor de huur van een klein appartement zo groot als een metalen doodskist, het grootste deel van haar inkomen komt binnen via illegale kanalen en het lijkt alsof politieagent Rudy DuBois haar voortdurend in de gaten houdt.

Wanneer er zich een kans voordoet om in één klap rijk te worden, peinst Jazz er niet over om nee te zeggen - zelfs al moet ze hiervoor de wet overtreden en weet ze dat er hoogstwaarschijnlijk een addertje onder het gras zit. De perfecte misdaad plegen is echter niet eenvoudig en al helemaal niet op de maan. Algauw raakt Jazz verzeild in een samenzwering over de heerschappij van Artemis.

Artemis is een verhaal boordevol actie. Hoofdstuk één begint meteen midden in een spannende situatie en gedurende het verhaal zijn er maar weinig momenten om op adem te komen. Net als Jazz moet je alert blijven, want voor je het weet ben je niet meer mee in het verhaal.

Andy Weir heeft een verslavende schrijfstijl die je pagina na pagina doet keren, want waarom stoppen met lezen als je het boek nog niet uit hebt?! Extra leuk vond ik dat de hoofdstukken in het heden afgewisseld werden met een mailwisseling tussen Jazz en Kelvin, een leeftijdsgenootje op aarde. Wat begint als een schoolproject wordt uiteindelijk een vriendschap voor het leven. Je ziet beide personages opgroeien en leert ze door hun eerlijke mails steeds beter kennen.

Net als The Martian bevat Artemis een goede mix tussen wetenschap en humor, tussen actie en theorie. Je krijgt als lezer veel technische informatie te verwerken, maar nergens wordt het echt te veel. Hoewel het voorgaande boek slechts één hoofdpersonage had, wordt Jazz in Artemis omringd door een groot aantal vrienden en vijanden. Ik vind Jazz hilarisch grappig - ze is intelligent, bitchy en sarcastisch. Ze kiest haar eigen weg en weet zich te redden zonder een hoge opleiding, ze gaat tegen de norm in en leidt een vrijgevochten bestaan. Bovendien vond ik het heel fijn om te lezen over een twintiger, daar voel ik me de laatste tijd een stuk prettiger bij dan bij al die 16-jarige personages in Young Adult verhalen.

De authenticiteit van de personages - ook Kelvin, Dale en Bob wisten mijn hart te stelen - maakt het verhaal over het criminele milieu op Artemis tegelijkertijd ook heel menselijk. Ieder personage heeft een gedegen achtergrondverhaal en een verleden met Jazz. Op zo'n kleine planeet kent iedereen elkaar natuurlijk. Het enige minpunt is wat mij betreft de romantiek. De uitwerking hiervan past voor mijn gevoel niet bij een vrijgevochten personage als Jazz en bovendien voel je deze ontwikkeling al van mijlenver aankomen.

Ik heb ontzettend genoten van Artemis. Opnieuw wist Andy Weir een goede combinatie van wetenschap en humor, theorie en actie te maken. Ik zat voortdurend op het puntje van mijn stoel en wilde weten waar het verhaal naartoe zou gaan. Girlboss Jazz is een heel authentiek hoofdpersonage, vrijgevochten, bitchy, grappig en stoer - ik ben fan! Al vind ik het jammer dat het boek tegen het einde in een zoetsappig romantisch cliché vervalt, dat past mijns inziens absoluut niet bij het hoofdpersonage. Wat mij betreft is Artemis net niet zo goed als The Martian, maar het komt griezelig dicht in de buurt. Wat zou er overigens gebeuren als Mark Watney (The Martian) en Jazz elkaar zouden ontmoeten? Zomaar een ideetje..