Surrealistisch doemdenken voor beginners

Duizend maal heb ik al met Bella van Joost Vandecasteele in mijn handen gestaan in de boekhandel. Duizend maal legde ik het boek terug zonder aan te schaffen. Niet omdat het verhaal me niet aansprak - nee dit moest (!) ik lezen - en niet omdat ik de tekening op de cover niet mooi vond - dat eigenwijze meisje ziet er awesome uit! Nee, ik liet het boek steeds liggen in de winkel vanuit een vooroordeel, namelijk vanuit het idee dat ik niet van comics of graphic novels houd. Gelukkig maakte Lebowski Publishers een einde aan mijn getwijfel door een recensie-exemplaar van Bella op te sturen.

Bella van de Vlaamse auteur, scenarist en komiek Joost Vandecasteele is een krankzinnige beeldroman. Het verhaal gaat over een meisje, geboren na het Tijdperk van de Grote Twijfel, al dwalende over de Superduper Snelweg – een strook asfalt over de hele lengte van de evenaar. Maar dat is niet de enige verhaallijn. Van buitenaardse wezens die planeet aarde tot saai verklaard hebben tot pillen om egoïsme op te wekken: Bella is een absurd en hilarisch verhaal.

Je merkt duidelijk dat de tekst van Joost Vandecasteele geschreven is om luidop voor te dragen, zo vloeiend lopen de regels in elkaar over. Rechttoe rechtaan: ogenschijnlijk simpel maar zo doeltreffend. Schaterlachen tijdens het lezen verzekerd. En dan die tekeningen: illustrator Jeroen Los weet het bizarre verhaal van Vandecasteele in bijzonder sprekende illustraties te vatten. De kleurstelling zwart-blauw past overigens perfect bij de duistere, bijna zwartgallige stemming, van het verhaal. Er zitten pagina's bij die ik het liefst zou inlijsten en ophangen in de woonkamer, echte kunstwerkjes zijn het.

Bella is niet alleen een boek om om te lachen: in de hersenspinsels van Joost Vandecasteele lees je naast cynisme ook duidelijke kritiek op onze huidige maatschappij. Ons individualisme, maar ook ons social media gedrag wordt onder de loep genomen. Het feit dat we het normaal vinden om alles en iedereen te fotograferen en online te smijten wordt dunnetjes overgedaan door bezoekers uit een parallelle dimensie. Dan opeens zien mensen in hoe onbeleefd dat eigenlijk is. Maar ook hoe Twitter kan ontploffen omdat mensen een grap verkeerd begrijpen is onderdeel van dit verhaal.

Vanaf de eerste regels ‘Ze zeggen zoveel. Ze zeggen dat we niks meer te zeggen hebben. Ze zeggen dat we geen grote verhalen meer te vertellen hebben.‘ is het duidelijk dat je met Bella een doordenker in je handen hebt. Hoewel het plot van hot naar her springt – van ruimtewezens naar parallelle dimensies naar huilende pornoacteurs en -actrices naar een meisje dat op haar zesde het ouderlijk huis verlaat – is er wat mij betreft één onderliggende boodschap: het is somber gesteld met de mensheid. Op een grappende manier weet Joost Vandecasteele zijn vinger op de zere plekken in onze samenleving te leggen.

Ik heb ontzettend genoten van Bella. Hoewel het plot soms een beetje van de hak op de tak lijkt te springen, is de schrijfstijl - voornamelijk door de manier waarop de zinnen in elkaar overvloeien - heerlijk om te lezen. Het verhaal deed me meerdere keren hardop lachen tijdens het lezen. Toch zet het duistere, cynische kantje je ook aan het denken over het dagelijks leven. De tekeningen van Jeroen Los zijn super mooi en voegen een extra dimensie toe aan de woorden van Joost Vandecasteele. Ik kan alleen maar blij zijn dat ik deze Graphic Novel eindelijk heb opgepakt.

Een fotoreportage van deze beeldroman vind je op boekvinder.be

Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.