Overdenkingen tijdens een slapeloze nacht

Elias, filmfanaat pur sang, overdenkt in één lange slapeloze nacht de gebeurtenissen die hem in de lastige situatie hebben gebracht waarin hij zich nu bevindt. Hij vertelt over de zomer waarin alles veranderde, zo’n driekwart jaar geleden. Over zijn vriendin Polly, die als een engel uit de lucht is komen vallen en over zijn zusje Evi. Daarnaast benoemt hij de demonen in zijn hoofd. De dag die nooit komt is een prima boek voor een retourtje Gent-Brussel: het verhaal leest vlot en is ondanks de heftige thematiek niet al te zwaar. De ontknoping is redelijk voorspelbaar, maar gelukkig is dit niet van invloed op het leesplezier. Een prima boek voor tussendoor.

Het levensverhaal van Elias

De zeventienjarige Elias heeft in zijn jonge leven al heel wat meegemaakt. Door middel van de herinneringen die hij ophaalt doorheen de nacht, leer je hem steeds beter kennen. Stukje bij beetje ontrafel je de situatie van zijn familie. Je leest over de zieke Evi, Elias' prille relatie met Polly en de gesprekken die hij voert met psychiater Henry, alsook de redenen waarom hij bij deze psychiater terecht is gekomen.

Als klein jongetje al had Elias last van woede-aanvallen en agressie, zo verstopte hij glas in de zandbak van de speeltuin en deed hij vishaakjes in de lunch van zijn klasgenoten. Dit is zijn manier om om te gaan met het verdriet rond zijn dierbare zusje. Al vanaf haar geboorte komt Evi terecht in de medische mallemolen en dat is voor haar broer maar moeilijk aan te zien.

Hoewel je de andere personages enkel uit het gezichtspunt van Elias ziet, vond ik hen zeer realistisch overkomen. Vooral de vriendelijke, goedlachse Henry wist me tijdens het verhaal te raken. Ook het hoofdpersonage zelf voelt als een mens van vlees en bloed. Vooral de vele verwijzingen naar populaire films, die Elias kaderen als filmfanaat, maken het verhaal herkenbaar. Tevens zorgen deze voor een vrolijke noot in verhaal dat ik over het algemeen eerder als droevig zou omschrijven.

Familieverdriet

De dag die nooit komt is een dun boek dat vlot leest, ondanks het feit dat het hoofdpersonage en zijn familie toch heel wat verdriet hebben meegemaakt. Ik vind het zeer knap dat Oliver Reps dergelijke thematieken weet aan te snijden, zonder dat het boek compleet zwaarmoedig aanvoelt. Desalniettemin is het enorm pijnlijk wat één gezin allemaal kan overkomen.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het einde al van ver zag aankomen. Op de achterflap van het boek las ik: 'Het is een verhaal dat je voortdurend op het verkeerde been zet, tot aan het einde toe.' Dit heb ik zelf helaas niet op deze manier ervaren. Ik was allesbehalve verrast door de ontknoping.

Een verdrietig, doch realistisch relaas van een zeventienjarige filmfanaat ★★★

Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.