Hoe overleef je in een wereld zonder liefde?

De maand januari staat voor mij in het teken van het herlezen van de delirium trilogie van Lauren Oliver. Toen ik de serie voor het eerst las vond ik het tweede deel - Pandemonium - behoorlijk tegenvallen, maar deze keer was dat helemaal niet het geval. Ik genoot van het spannende verhaal over de nieuwe Lena!

Let op: Pandemonium is het vervolg op Delirium.  Als je het eerste deel nog niet hebt gelezen, kan deze review spoilers bevatten.

Het vehaal van Pandemonium gaat verder waar Delirium eindigde. Lena is aangekomen in The Wilds en moet proberen hier te overleven. Niet alleen zonder haar geliefde, maar ook haar oude vertrouwde leventje heeft ze achter moeten laten.

The old Lena is dead.
I buried her.
I left her beyond a fence,
behind a wall of smoke and flame.

Waar Delirium vooral een liefdesverhaal vertelt, staat Pandemonium voornamelijk in het teken van overleven. Persoonlijk vond ik dat niet heel storend, omdat je alles van heel dichtbij meemaakt. Lena is niet langer het meisje dat bang is voor de deliria en zich braaf aan alle regeltjes houdt. Nee, Lena is getransformeerd tot een stoere chick die weet wat ze wil.



Pandemonium wordt gekenmerkt door twee verhaallijnen die elkaar afwisselen, het now en het then. Enerzijds is dit heel tof; hoe Lena terechtkomt in the Wilds wordt afgewisseld met haar nieuwe leven als Lena Morgan Jones. Anderzijds gaat dit soms ten koste van het tempo van het verhaal. Zit je net in een heel spannende situatie in het heden, ben je opeens verplicht om eerst nog een flashback te lezen..

In Delirium begon elk hoofdstuk met een korte quote of psalm uit The Safety, Health and Happines Handbook, een kinderliedje, de tekst van een pamflet over de ziekte etc. Dit gaf jou als lezer een duidelijk beeld van de wereld waarin Lena leefde. Helaas was dit in Pandemonium niet langer het geval - en eigenlijk miste ik deze kleine quotes wel een beetje. Bovendien vind ik het jammer dat zo'n leuk idee niet consistent bij de hele trilogie wordt toegepast.

In Pandemonium maken we kennis met een groot aantal nieuwe personages. Mijn favorieten zijn Julian, Tack en Hunter. Vooral Julian springt eruit om dat hij meerdere lagen heeft en mij als lezer keer op keer wist te verassen. Bovendien vond ik het mooi om te lezen hoe hij en Lena steeds verder naar elkaar toe groeien. Dat vind ik echt de kracht van Lauren Oliver; zij weet personages de tijd te geven in hun onderlinge relaties. Daar kunnen vele YA auteurs nog iets van leren! (Persoonlijk kan ik echt heel slecht tegen instalove en liefde vanaf de eerste pagina..)



Een minder belangrijk thema, maar daarom zeker niet minder interessant is de zoektocht naar Lena's moeder. In Pandemonium zijn een aantal hints gegeven en ik kan niet wachten om te lezen hoe dit verder uitgewerkt wordt in het volgende boek. Maar dat is niet de enige reden dat ik uitkijk naar Requiem; nee vooral cliff hanger op de allerlaatste pagina van Pandemonium zorgt ervoor dat ik het liefst meteen verder lees! Oké, ik kon me deze cliff hanger nog herinneren van de vorige keer dat ik de serie las, maar ik weet nog dat ik toen echt in shock was..

De eerste keer dat ik dit boek las was ik niet 100% overtuigd van het verhaal. Misschien dat ik hierdoor lagere verwachtingen had, maar deze keer vond ik Pandemonium zeker niet onderdoen voor Delirium. Het boek was spannend, bevatte voldoende actie én romantiek en eindigt met een onverwachte cliff hanger. Een prima tweede boek in een fantastische trilogie; Pandemonium doet je verlangen naar meer!

Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.