Onverwachte zelfmoord schrikt vriendengroep op

Hoe doet Peter Zantingh dat toch, mij tranen met tuiten laten huilen om zijn prachtige proza en levensechte personages? Na het lezen van Na Mattias dacht ik dat het niet beter kon, maar Een uur en achttien minuten is minstens net zo mooi. Op een zondagochtend komt de 25-jarige student Johan met de trein aan in zijn geboortedorp in West-Friesland. Hij keert terug in het dorp omdat Joey, een van zijn vier jeugdvrienden, de avond daarvoor volkomen onverwacht zelfmoord heeft gepleegd. In de week tussen zijn dood en de begrafenis proberen de jongens antwoorden te vinden op de vraag waarom hun vriend een einde maakte aan zijn leven. Het boek van Zantingh telt weinig woorden en is verdeeld in korte hoofdstukken. Maar het verhaal zit vol emotie. Zo herkenbaar. Zo pijnlijk echt. Wondermooi.

Joey stapt uit het leven

Johan, Dennis, Alex, Richard en Joey. Vijf vrienden die sinds ze kleine voetballertjes waren een vriendengroep vormden. Ze gingen naar feestjes, speelden spelletjes, voetbalden fanatiek en gingen samen op vakantie. Dan pleegt Joey zelfmoord. Er zijn nog maar vier jongens van de groep over.

In West-Friesland, in de kop van Noord-Holland, komt zelfmoord onder jongeren drie keer zoveel voor als gemiddeld in Nederland. Ze drinken veel, bewegen zich in grote vriendengroepen, maar kunnen tegelijkertijd erg alleen zijn. Over problemen en emoties wordt niet gepraat: er heerst een zwijgcultuur.

"Nu zijn we elkaar kwijt, maar niet omdat we iets beters vonden. We zijn elkaar kwijt omdat we Joey vonden. In een weiland, verslagen in een gevecht dat zich nooit duidelijk voor onze ogen heeft afgespeeld. We hebben de missie niet volbracht. Niet meer doelpunten gemaakt dan de tegenstander. We hebben verloren."

In de dagen tussen de dood van Joey en de begrafenis kijkt Johan terug op zijn - tot nu toe onbezorgde - jeugd. De vrienden vragen zich af of er signalen waren. Hadden ze de zelfmoord van Joey kunnen voorkomen?

Het verdriet van de achterblijvers

Een uur en achtien minuten draait om Joey. De jongen die besloot om niet langer te willen leven. Peter Zantingh weet de stilte en het verdriet van de achterblijvers prachtig te vatten. Hun onmacht en woede doen pijn. Zijn schrijfstijl is eenvoudig, maar treffend. Met weinig woorden weet Zantingh mij te raken.

"Liedjes helpen me breken wanneer ik te lang heel blijf."

De personages voelen levensecht. De vriendengroep van Johan is er eentje zoals er velen zijn. Het voetballen, de avondjes bier drinken; zo ontstaan vele vriendschappen tussen jongens. Als twintigers gaan ze allemaal hun eigen weg, maar toch kunnen ze altijd op elkaar vertrouwen. Johan, ondertussen woonachtig in studentenstad Utrecht, is maar een treinreis van een uur en achttien minuten van zijn vrienden verwijderd.

Prachtige ode aan vriendschap, verdriet en rouw ★★★★★

Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.