Ik herlas Gone en ik ben opnieuw verliefd

In oktober verschijnt Monster, het 'zevende deel' in de Gone reeks van Michael Grant. Het boek situeert zich vier jaar na het laatste boek van de spannende serie over een wereld zonde volwassenen. Voor het zover is, besloot ik de complete reeks te herlezen. Zou deze long time favourite bij het herlezen nog altijd zo goed zijn? Het antwoord is ja.

Voor de mensen die nog niet bekend zijn met Gone: van het ene op het andere moment verdwijnen alle mensen van vijftien jaar of ouder in het niets. Gewoon, met een simpele poof. De jongeren staan er alleen voor en ontdekken algauw dat ze opgesloten zitten onder een koepel, waardoor internet, televisie en telefoons geen enkel signaal meer ontvangen. Het wordt een chaos: er zijn geen politieagenten, geen brandweermannen en geen dokters. Geen ouders die voor hun kinderen zorgen. Wanneer een aantal van de kinderen dan ook nog eens paranormale krachten ontwikkelt, is het hek helemaal van de dam.

De boosaardige Caine, met aan zijn rechterhand Drake - een gemene pestkop - en aan zijn linkerhand Diana - een manipulatieve bitch - neemt de leiding over zijn internaat en daarna ook over de hele stad. Hoewel Sam helemaal geen behoefte heeft aan het leiderschap, voelt hij toch dat hij in opstand moet komen tegen het schrikbewind van Caine. Ondertussen komt de dag dat hij zelf vijftien jaar zal worden steeds dichterbij.

Ik werd gelukkig niet teleurgesteld toen ik Gone herlas, dit boek is nog altijd even geniaal. Mijn favoriete personages zijn absoluut Little Pete, Lana, Edillio en Computer Jack. De verscheidenheid aan personages, die allemaal hun eigen achtergrond hebben, maakt het verhaal heel realistisch, ondanks de poof die alle volwassenen doet verdwijnen. Een moderne versie van Lord of the Flies, maar dan veel beter wat mij betreft.

De speciale superkrachten zorgen voor een opdeling tussen de personages, de freaks en de gewone mens, waardoor er onderlinge spanningen ontstaan. Maar de grootste spanning is er tussen Sam, Caine en Drake - die een machtsstrijd voeren over het bevel van de FAYZ (Fallout Alley Youth Zone). Zoals overal waar er kinderen, jongeren, mee gemoeid zijn krijg je te maken met ruzies en met pesters, met verliefdheid en met jaloezie. Maar ook met psychische problemen, ziektes en probleemgevallen. Een mooie afspiegeling van de samenleving. Ik houd van deze boeken!

Michael Grant heeft een vlotte schrijfstijl en ondanks de jonge leeftijd van de personages voelt het boek nergens kinderachtig aan. Het boek is eerder te volwassen voor jonge kinderen - want gruwelijk wordt het af en toe wel een beetje. Het pesten blijft niet enkel bij gemene woorden, er komt heel wat fysiek geweld aan te pas, en ook de gemuteerde dieren deden soms de rillingen over mijn rug lopen.

Voor het geval je het nog niet door hebt: ik ben fan van Gone. De originele uitwerking van een wereld zonder volwassenen, in combinatie met paranormale superkrachten én een grote diversiteit aan personages maakt dit boek wat mij betreft een topper. Grant schuwt bovendien de duistere kant van de mensheid niet. Dat belooft veel goed voor de rest van de reeks (spoiler: ik las alle boeken al en ze zijn stuk voor stuk geweldig)!