Een avontuurlijk einde voor een stormachtige trilogie

Mijn persoonlijke herleesuitdaging voor 2016 bracht me deze maand in contact met Under the Never Sky, een serie die ik in 2014 met veel plezier las, maar waar ik daarna niet vaak aan terugdacht. Ik ben ontzettend blij dat ik deze boeken opnieuw heb opgepakt, want de serie wist me boek voor boek te raken met een avontuurlijk en origineel verhaal. Vandaag mijn recensie van deel drie!

Let op! Into the Still Blue is het vervolg op Under the Never Sky en Through the Ever Night. Als je deze boeken nog niet gelezen hebt, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Into the Still Blue zelf spoiler ik natuurlijk niet!

In Into the Still Blue gaan Aria en Perry de strijd aan met twee geduchte tegenstanders: Hess en Sable. Wie weet er als eerste bij het Stille Blauw te komen om daar een nieuw leven, zonder Aetherstormen, op te bouwen?

In de grotten van The Tides leven de Dwellers en Outsiders samen, wachtend op hun vertrek naar het Stille Blauw. Maar de vooroordelen zijn niet gemakkelijk naast zich neer te leggen en dat geldt voor beide kanten. Helaas heeft Blood Lord Perry geen tijd om zich over deze kwestie te buigen: hij moet een missie plannen om Cinder te redden, die ontvoerd is door Hess en Sable. Voor dit plan stelt Perry een wel heel bijzonder team samen. Zal het de Dwellers en de Outsiders lukken hun vooroordelen opzij te zetten in hun reddingsactie voor Cinder? En weten ze daarna gezamenlijk hun weg te vinden naar het Stille Blauw?

Into the Still Blue is een spannend verhaal vol actie van begin tot eind. Terwijl hij zijn volk achterlaat in grotten, vertrekt Perry op een reddingsactie om Cinder (<3) te redden. Helaas blijken Hess en Sable geduchte tegenstanders te zijn en stuiten Perry en zijn team op verschillende problemen. Het verhaal zit boordevol actie en heeft zoveel plottwists, dat het nooit onvoorspelbaar of saai aanvoelt.

Ook belangrijk: mijn favoriete personage Roar speelt een grote rol in dit derde en laatste deel. Hoewel hij nog altijd overmand is door verdriet door een gebeurtenis in één van de eerdere boeken, vangen we toch steeds vaker een glimp op van de grappige, stoere en optimistische Roar zoals we die in boek één leerden kennen. Ik vind het erg goed dat Veronica Rossi haar personages zoveel groei laat doormaken, waardoor ze allemaal levensecht aanvoelen.


In Into the Still Blue is er minder aandacht voor romantiek dan in de vorige delen. De focus van zowel Perry als Aria ligt op het maken van plannen, strategisch denken en actie ondernemen. Of dat nu is om Cinder te redden, de Dwellers en Outsiders met elkaar te laten integreren of de weg vinden naar het Stille Blauw; er is van alles aan de hand in dit boek waardoor de liefde toch wat minder belangrijk lijkt.

De verslavende schrijfstijl zorgde ook deze keer dat ik het boek met moeite weg kon leggen. Emoties kwamen bovendien rauw en heftig aan. Tijdens het lezen zat ik op het puntje van mijn stoel en ik heb zeker meer dan één traantje gelaten.

Al met al vind ik Into the Still Blue een waardig einde voor de Under the Never Sky trilogie. De ontknoping voelde niet te gemakkelijk aan en bovendien wordt er een tipje van de sluier opgelicht over de toekomst. Oftewel: Ik ben fan van deze trilogie en vind dat deze boeken van Veronica Rossi gewoon veel meer aandacht verdienen!

Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.