Het droefgeestige levensverhaal van Servi

Marsepeinen vingers vertelt het zwaarmoedige levensverhaal van de Turkse Servi, die op zeventienjarige leeftijd met haar kersverse echtgenoot Hüseyin in België terechtkomt. Wat een hoopvolle toekomst had moeten zijn wordt algauw een regelrechte nachtmerrie. Servi komt terecht in een uitzichtloos bestaan en haar leven lijkt van ellende aan elkaar te hangen. Een agressieve echtgenoot, een heks als schoonmoeder en zo stapelen de problemen zich gedurende de hoofdstukken van het leven enkel op. We volgen Servi vanaf haar negende tot haar 69e levensjaar en er valt haar weinig geluk ten deel. Marsepeinen vingers is een debuut dat aankomt als een mokerslag, zowel in dialoog als in de verhalende teksten. Absoluut geen verhaal om vrolijk van te worden.

Servi groeit op in de jaren vijftig in Turkije. Ze is negen wanneer haar vader sterft en het gezin er financieel steeds slechter voor komt te staan. Na een verhuizing naar het platteland wordt er op haar zeventiende een huwelijk georchestreerd tussen Servi en Hüseyin, die met zijn familie in België woont. Servi laat vrienden en familie achter in Turkije en vertrekt vol goede hoop richting Gent, maar hier blijkt het beloofde paradijs niet te bestaan. Servi mag geen opleiding volgen en zit volledig onder de duim van haar meedogenloze schoonmoeder. Met kinderen op komst is de vraag: kan Servi haar kinderen een betere toekomst bieden?

Het verhaal voelt uit het leven gegrepen en heeft van begin tot eind een wrange toon. Door alles wat ze meemaakt verandert Servi zelf in een afstandelijke, koele moeder. Naast verdrietig maakt Marsepeinen Vingers dan ook boos. Je wilt de personages door elkaar schudden en je met het verhaal bemoeien. Want hoewel Servi veel verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt in haar leven en het moeilijk is om geen sympathie voor haar te krijgen, mag ze tegelijkertijd echt meer voor zichzelf en haar kinderen opkomen.

Op pagina 110 ontdek je waar de titel Marsepeinen vingers vandaan komt. Emel, één van de dochters van Servi, droomt dat haar vingers eraf vallen. Deze nachtmerrie komt voort uit een angst die heel typerend is voor het complete boek: bijna alle personages worden onderdrukt door iets of iemand. Ze geven hun eigen vrijheid op uit angst voor een ander.

Marsepeinen vingers leest als een observatie van hoe oneerlijk en hoe wreed het leven kan zijn. De schrijfstijl is vlot en helder, maar dingen als de eerdergenoemde droom doen de lezer verder nadenken. De emotie zit in de gebeurtenissen en de personages in plaats van in de schrijfstijl. Öznur Karaca heeft namelijk een heel bijzondere en eigen manier van schrijven, met rake observaties en dialogen creëert ze enerzijds afstand tussen de lezer en de personages en anderzijds toont ze de tristesse van het leven. Een verhaal dat onder de huid kruipt.