Een wonderlijke reis naar planeet aarde

Ursula Visser kende ik al een tijdje als trouwe volger en reageerder op mijn blog. Vorig jaar las ik met veel plezier het tweeluik Het Atria Project en haar vervolg De Vloek van Bedaron. Vissers' nieuwste science fiction kortverhaal, Terra Nova, kon ik dan ook niet aan me voorbij laten gaan.

In de nabije toekomst is de mensheid geëvacueerd naar planeet Centurion. Al decennia is de aarde verboden gebied, zodat ze zich voldoende kan herstellen voor rekolonisatie. Ver voordat het verbod afloopt, wordt in het geheim een missie naar de aarde uitgevoerd door de androïde PT1. Maar is de aarde klaar voor de bijzondere lading die zij meebrengt?

Terra Nova is letterlijk een kortverhaal, al na een paar minuten had ik het hele verhaal gelezen. Mede door de vlotte schrijfstijl, kwam het einde voor mij veel te snel. De world building was duidelijk, planeet aarde werd echt wondermooi beschreven, en ik kreeg meteen een band met de personages.

Plotgewijs was ik echter niet honderd procent overtuigd. Over de inhoud van de eieren had ik eerlijk gezegd al mijn vermoedens, dus dat was een klein beetje voorspelbaar. Ook begreep ik niet zo goed hoe lang de reis naar aarde duurde - zeven jaar, zeventig jaar of zeven miljoen jaar?! Misschien heb ik hier te snel overheen gelezen, maar ik was behoorlijk in de war. Opeens waren ze al op aarde en namen ze contact op met mensen op de planeet Centurion, dus dan zal het wel zeven jaar geweest zijn. Persoonlijk was ik dus even het spoor bijster, al kan dat ook aan afleiding in de trein gelegen hebben bijvoorbeeld.

Ursula Visser laat met Terra Nova opnieuw zien dat ze een echte verhalenverteller is. Ze weet, zelfs in dit korte verhaal, de wereld tot in de details in de verf te zetten. Als lezer zie je planeet aarde in al haar nieuwe verschijningsvormen voor je ogen verschijnen. Ook de personages wisten me te raken, maar het plot was helaas een klein beetje voorspelbaar en had ook iets meer diepgang mogen hebben. Een heerlijk verhaal voor tussendoor, dat je doet verlangen naar meer.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.