Alleen Almere overleeft de Apocalyps

"De wereld vergaat. Alleen Almere blijft bestaan." Met deze twee zinnen op de achterflap wist Renate Dorrestein mij meteen te overtuigen dit boek mee te nemen uit de bibliotheek. Een apocalyptisch verhaal van eigen bodem dat zich afspeelt in Almere of all places.

Voornamelijk vrouwen blijven over

De wereld is vergaan. Alleen Almere is nog over. Wanneer de stofwolken opgetrokken zijn, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over, voornamelijke vrouwen. Gastschrijfster Renate Dorrestein is één van hen. Het grootste deel van de overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen - wat de situatie er niet echt beter op maakt.

Langzaam weet de gemeenschap op te krabbelen in een wereld zonder elektriciteit en zonder hun geliefden. Maar na een aantal jaar zijn er nog steeds geen kinderen geboren. Hoe moet de mensheid voortbestaan zonder baby's?

Een onheilspellend verhaal

Weerwater is vanaf pagina één een onheilspellend verhaal. Het hoofdpersonage kijkt terug op haar laatste weekend in de 'gewone wereld'. Op het moment van schrijven weet ze al dat ze haar nepfamilie nooit meer zal zien. Hierdoor voel je de dreiging van de apocalyps en zit je meteen in de donkere sfeer van het verhaal. Ik vond het trouwens erg tof dat Renate Dorrestein zichzelf als ik-personage heeft genomen. Dit maakt Weerwater tot een heel eerlijk gedachte-experiment. Hoe zou Renate Dorrestein zelf omgaan met het gegeven van een apocalyps?

Het intrigerende verhaal van Weerwater doet denken aan tv-serie Under the Dome en boeken als Alles wat er was en The Children of Men. Toch heeft het boek zeker bestaansrecht. De unieke locatie van Almere maakt het verhaal niet alleen erg origineel, maar ook herkenbaar voor de Nederlandse lezers. De inwoners van Almere voelen zich soms wat minderwaardig in dit 'afvalputje' van Nederland, maar dit boek bewijst maar mooi dat zij de apocalyps aan zullen kunnen!

Almere door de jaren heen

Weerwater schetst het leven in Almere in de loop der jaren. Er gaan jaren voorbij, maar toch blijft het verhaal je meeslepen en voelt het allesbehalve afstandelijk aan. Tijdens het lezen wist Dorrestein me echt te raken. Het verhaal is pijnlijk realistisch geschreven, waardoor er af en toe rillingen over mijn rug liepen. Hoe zal het voelen om onderdeel uit te maken van de laatste 'beschaving' op aarde? En wat moet je opgeven om te kunnen overleven? Hopelijk hoef ik dit nooit in levende lijve te ondervinden!

Mijn enige kritiekpuntje op dit boek is het gebrek aan antwoorden. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wat is er aan de hand met de rest van de wereld? Tegelijkertijd is het juist dit niet-weten de kracht van het boek. Samen met de personages zit je in een uitzichtloze situatie, waar slechts bij vlagen plek is voor een sprankje hoop.

Weerwater is een onwaarschijnlijk verhaal waarin alleen Almere de apocalyps overleeft. Toch voelt het verhaal pijnlijk realistisch aan - waar ik op voorhand nog wat lacherig deed over de premisse, ben ik nu helemaal overtuigd dat Almere een stad is die de apocalyps kan weerstaan. Een onheilspellend en lichtelijk luguber verhaal dat je in je handen laat knijpen van geluk. Wij mogen nog in een wereld vol van technologische gemakken leven. Ik ben fan van dit boek!