Niet erg overtuigend

Waterschout Willem Lootsman beleeft met De scherprechter zijn twaalfde avontuur in de Amsterdamse binnenstad. Als lezer volg je telkens de neus van Lootsman. In deze roman ziet hij zich geconfronteerd met een lijk van een man op het ijs van het IJ. Het vreemde is dat de dode bekend stond om zijn angst het ijs op te gaan. Lootsman denkt dat het om moord gaat. Het zal niet de enige moord blijken te zijn.

Voor mij is dit de tweede keer dat ik een boek van Stil lees. Nog meer dan de vorige keer valt het mij op dat Lootsman een hulpje mist. Sherlock Holmes heeft Watson, De Cock heeft Vledder. Maar Lootsman bespreekt de nieuwste informatie bijna nooit met iemand. Ook geeft Stil nauwelijks de gedachten van Lootsman weer zodat ik niet weet wat er door de waterschout heen gaat. Dat is een nadeel. Want ik heb stellig de indruk dat Lootsman belangrijke aanwijzingen over het hoofd ziet. Ook maakt hij in mijn ogen nogal domme fouten als het gaat om de bescherming van een belangrijk getuige. Daardoor komt De scherprechter niet erg overtuigend over. Pas op het eind weet Lootsman opeens een paar staaltjes van deductie te leveren, maar dan is het al veel te laat.

Ondanks mijn kritiek is het boek an sich niet slecht. Het is een aardige historische detective waarin de Gouden Eeuw van de schaduwkanten bekeken wordt. Van mij mag dit aspect geaccentueerd worden. Een verklarende woordenlijst kan ook handig zijn aangezien de tekst soms summier is als het gaat om de uitleg van gebruiken uit die tijd. Het kan helpen met volle teugen van een andere tijd te genieten.