Meeslepend verhaal -autobiografisch?

Op iedere reis neem ik een roman en een poëziebundel mee, dus nu ook voor de reis naar Lisboa.
Als roman had ik de nieuwe roman van “Roel Richelieu Van Londersele” mee, "Reis naar mijn Vader" en heb ervan genoten.
Ik was goed voorbereid door de fantastische voorstelling van het boek in een tot de nok gevulde Minard.
Het boek vond ik zeer goed, het is voor een groot deel autobiografisch maar getuigt toch van een zeer grote creativiteit.
Ik kan me van de indruk niet ontdoen dat de schrijver, zoals de Duitsers het zo mooi kunnen zeggen, "Geschwister" mist.
Het is veelal 'staccato' geschreven wat het verhaal een grote snelheid geeft. Kortom een boek die men moet gelezen hebben - mooi uitgegeven bij Houtekiet, het is net een sigarenkistje; als je het leest zal je begrijpen waarom.
En om in de sfeer te blijven had ik als poëzie de bundel van Roel "Tot zij de wijn is" uitgeven bij Atlas in 2009 mee.
Het is en blijft een kei van een bundel met ondermeer het gedicht 'De Campagne" geschreven bij mijn beeld
"Noeit mee twien, wriee weinig alliene, ten minsten mee drij^ en".
Het gedicht werd gevisualiseerd op grote arduinen plaat en staat voor het bronzen beeld in de Campagne in Drongen. Ook meerdere gedichten herkende ik die na het lezen van de roman een grotere betekenis kregen zoals "Hoofdvogel' en 'Schuttersfeest'.
Toevallig las ik vandaag nog in de roman "Het genootschap van onvrijwillige dromers" van José Eduardo Agualusa - "Dichters maken me in zekere zin bang. De goede zijn een soort waarzeggers."