Recensie Het Familieportret

Vol verwachting begonnen aan Het familieportret. Halverwege begon bij mij een gevoel van frustratie op te komen. De hoofdstukken over Anna tijdens de oorlog vond ik goed, de hoofdstukken over Trudy steeds minder en toch vrij oppervlakkig geschreven. Ik ondervond weinig emoties en bleef toen ik het boek uit had met de grootste vraag zitten: hoe kun je als moeder je kind in de waan laten en weigeren te vertellen wie haar vader is. Dat je niet over de gebeurtenissen wilt spreken, alla, maar je kind de rest van haar leven opzadelen met een onjuist idee over haar afkomst, dat gaat er bij mij niet in. Het slot vond ik erg gemaakt, toch nog gauw een simpele en toevallige oplossing verzinnen. Nee, ik ben teleurgesteld. Wil je echt een goed boek lezen geschreven vanuit het gezichtspunt van Duitsers dan is De boekendief honderd keer beter.