Mooiste boek aller tijden

Als mensen mij vragen wat mijn lievelingsboek is, denk ik altijd aan De tuinen van Dorr. Ik stap er overheen dat het een kinderboek is en het einde nogal cliché als het gaat om de rol van de vrouw. Het is zo prachtig geschreven en zit zo vol geheimen die tot het einde toe alleen aangeraakt maar nooit opgelost raken. Het bevat zoveel verhalen van verschillende mensen over hun leven en allemaal verlangen ze naar verbinding met andere mensen. Een genot om te lezen en om voor te lezen. Maar hier blijkt ook weer hoe persoonlijk deze keuze is. Want geen van mijn vier kinderen kiest dit als zijn of haar lievelingsboek!
De tuinen van Dorr is een triest verhaal, het meisje dat de hoofdpersoon is dwaalt jarenlang alleen rond. Maar ze draagt haar liefde bij zich. De tuinjongen waar ze mee speelde is omgetoverd in een kloppend zaadje dat maar op één plek kan ontkiemen: Met hem als sieraad bij zich moet ze op zoek naar De tuinen van Dorr. Daar aangekomen wordt het zaadje weer mens, maar in plaats van liefde volgt geweld en dood. Weliswaar overwint het goede, maar de nasmaak van het boek is vooral melancholie.